De voorlaatste column

Goed, we proberen het op deze manier. Hallo, ik ben Don Koolen en ik ben 56 jaar!
De geesteszieke hypochonder is tot nu toe de cirkel van mijn leven geweest. Dat gaat dus nu al 50 jaar zo. Tussen mijn 5 en mijn 55ste. Het schijnt dat je een column tegenwoordig op deze manier moet beginnen. Vergis je niet, het is 100% waar. Vanaf mijn vijfde ging er al een en ander mis met me, iets wat mijn ouders niet onderkenden. Een leven vol kommer en kwel, afzien, angsten, lichamelijke gebreken doordat ik daarbij ook nog eens hypochonder werd. Kortom 51 jaar leed. 24 uur per dag op de weinige uurtjes die ik toch nog sliep na. Mijn leven als hypochonder begon langzaamaan zijn sporen achter te laten en uitte zich na zo’n 20 jaar in een vorm van geestesziekte die ik altijd en voor iedereen verborgen heb gehouden. Ondertussen leefde ik gewoon door, totdat ik het geestelijk niet meer trok. Ik dacht gek te worden en ging ook de vreemdste experimenten met mijn lichaam doen. Ik wilde uit het raam springen, mezelf met een mes snijden, gewoon in een restaurant gaan gooien met dingen, noem het maar op. Dit alles is heel erg en wie weet niet hoe ongelooflijk veel mensen aan soortgelijke kwalen lijden. Mijn psychiatrie traject begon en ik slik momenteel 8 pillen per dag om me enigszins in de hand te houden en volg natuurlijk tal van therapieën. Daarbij werd ik alcoholist en pillen en alcohol gaan natuurlijk nooit samen. De relatie met mijn vrouw en kind werden slechter. Kortom het ie één grote puinhoop en er wordt al aan scheiden gedacht. Tot overmaat van ramp heeft mijn vrouw mij onder curatele gesteld. Geen centje meer in de beurs en de bankpas moeten inleveren. Genoeg, van dit alles is geen letter gelogen, maar is dit een column. Ik lees ze steeds meer en meer, het tragische. Bent u trouwens nog aan ‘t lezen? Vergis u niet. Ziektes en leed zijn de ergste dingen die je kunt meemaken en je hele familie heeft de ziekte er eigenlijk ook bijgekregen. We moeten echter door. Het is 05.00 uur en ik zit al te schrijven, omdat ik vannacht weer geen oog heb dichtgedaan. Ik heb dus besloten te stoppen met de columns en eens een boek ga proberen te schrijven. Ik heb geen honger, geen dorst. Ik voel me alleen misselijk. Vrouwtje slaapt, zoontje slaapt, weten niet eens wat ik momenteel uitvoer… Tot zo!