De Loopster in het park

Het is ochtend, zo rond half 9 en ik stap in mijn hardloopkleren naar buiten. Het ruikt nog naar de regen die net gevallen is. Ik gooi de deur achter me in het slot en zet er meteen goed de pas in. Stoep af, oversteken, stoep weer op. Het is spitsuur wat meestal betekend dat je uit moet kijken dat je niet aangereden word door hordes scholieren op de fiets. Ik moet nog even op gang komen en zie meer dan eens een paar van die middelbare scholieren met een vreemd gezicht naar me kijken.

Enfin, ondanks de drukte loop ik de bocht om, straat uit en nog een bocht om. Hier begint het park waar ik van plan ben mijn rondje te maken. Juist op het moment dat het grijs overgaat in groen zie ik in de verte een mede hardloper aan komen lopen. Leuk! Ik maak me klaar om te groeten. De loopster in kwestie ziet eruit alsof ze het zwaar heeft. Met elke stap dreunen haar benen op de grond en het veelte grote katoenen shirt zwabbert om haar lichaam. Goed, ze heeft misschien wat kilo’s teveel maar ze loopt maar mooi wel. Iets wat velen niet kunnen zeggen.

Ondanks haar lichamelijke ongemak loopt ze stug door, het zweet van haar voorhoofd vegend. Onze blikken kruisen elkaar en ik knik haar bemoedigend toe. Ze glimlacht dankbaar terug, wij snappen elkaar. Ik heb nog geen 100 meter verder gelopen voordat ik weer word ingehaald door een groep fietsende scholieren. Twee jonge meiden praten zo hard dat ik het gesprek letterlijk mee kan luisteren. “Zag je wat ze aanhad? Dat zag er ECHT niet uit”. Ik realiseer me dat het over de zojuist gepasseerde loopster hebben en wil ze ter plekke van de fiets aftrekken. Niks is zo moeilijk dan doorzetten als het moeilijk word. Loopster in het park…als je dit leest, mocht ik je nog eens tegenkomen, dan zal ik je met veel enthousiasme aanmoedigen.

Voor mij ben je een held.