Aparte winkeluren voor oudjes?

De oude vrouw staat naar de taartdoos voorzien van een rode sticker. ‘Wat staat hier mevrouw, kunt u het lezen?’ vraagt ze aan de klant die naast haar staat.
Die kijkt opzij en zucht geïrriteerd. ‘Alleen vandaag houdbaar, de taart is 50% afgeprijsd.’
De oude vrouw wikt en weegt, daarna volgt een ondeugende glimlach die haar gedachten onthult, ze plaatst de taart zo tussen de overige boodschappen dat die niet kan verschuiven. Ze schuifelt met haar winkelwagentje, met voorop haar rollator aan haakjes, richting kassa. Geduldig sluit ze aan in de rij wachtende mensen.

Tergend langzaam pakt ze haar boodschappen uit het winkelwagentje en plaatst die op de band. De efficiënte caissière scant de boodschappen en laat die naar de opvangbak rollen. ‘Zegeltjes?’
De oude vrouw schudt nee.
‘Dat is dan tweeënveertig euro. Pinnen?’
De oude vrouw hoort de vraag niet, ze telt muntjes uit, de caissière telt mee.
‘Mens, schiet op!’ roept een klant achter haar. Om zijn woorden kracht bij te zetten duwt hij zijn winkelwagentje tegen haar in steunkousen gewikkelde benen.
‘Au!’ roept ze gepijnigd, ‘wilt u dat laten!’
‘Mens ik doe helemaal niks, schiet op!’
Een wachtende mevrouw achter de gehaaste man begint zich ermee te bemoeien. ‘Ze moeten aparte winkeluren voor oudjes instellen!’ Ze krijgt bijval uit de rij.

De kassa spuugt een bon uit. De oude vrouw gooit de bon in het winkelwagentje, ze kan de tekst toch niet lezen. Ze stapelt de boodschappen terug in het winkelwagentje, inpakken in tassen doet ze altijd op een inpaktafel bij het raam.
Ze sloft weg, haar trofee is de kleurige taart die bovenop de boodschappen staat.

Een man en vrouw met tassen aan de hand blokkeren haar de weg. De man kijkt in haar winkelwagentje, grijnst en grist de taart uit het winkelwagentje. Lachend snelt het stel naar buiten, de oude vrouw in verbijstering achterlatend.
Ze richt zich met verstikte stem tot de caissière. ‘Juffrouw, mijn taart is gepikt!’
De caissière scant boodschappen. ‘Voor klachten moet u bij de servicebalie zijn’, zegt ze routineus.
De oude vrouw begint te huilen, ze dept haar tranen met een katoenen zakdoek. Ze pakt de rollator van haar winkelwagentje en schuifelt verward zonder haar boodschappen naar buiten.

Gedramatiseerd, maar waar gebeurd.