20 en bejaard

‘Ik heb slecht nieuws voor je. Je contract wordt niet verlengd’. Een boodschap die menig tiener/begin twintiger in het supermarktleven te horen krijgt. Ik ben me ervan bewust dat dit niet alleen in de supermarkt het geval is, maar het gezegde is niet voor niets ‘write what you know’. En ik werk dus in een supermarkt. Al negen jaar.

In die negen jaar heb ik veel mensen zien komen en gaan. De voornaamste reden? Contracten worden niet meer verlengd. 3x = exit. En als je dacht dat dat erg was, is er vanaf 1 juli een nieuwe regel: als je een contract hebt voor een bepaalde tijd, moet dit na twee jaar omgezet worden in een vaste aanstelling. De tijd dat er drie jaarcontracten uitgegeven werden is definitief voorbij. Je kunt nog wel drie keer een contract aangeboden krijgen, mits binnen een tijdsbestek van twee jaar. Om de twee jaar wordt dus zo’n driekwart van het (inmiddels te oude) personeel eruit geknikkerd en staat er weer een verse lading 15-jarigen klaar. Leuk en aardig, maar je begint als supermarkt weer vanaf nul. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk vind ik dat jongeren kansen moeten krijgen. Die kans heb ik zelf ook gekregen. Ik ben alleen wel van mening dat het niet ten koste moet gaan van de mensen die altijd voor de supermarkt klaar hebben gestaan. Hardwerkende mensen die zonder pardon op straat komen te staan. Er wordt niet gekeken naar omstandigheden, puur naar de datum die op het contract staat. ‘Dus jij bent twee jaar in dienst? Tijd om iets anders te zoeken’. Waar echter geen rekening mee gehouden dat dit overal zo is, waardoor het probleem alleen maar groter wordt: je bent hier al te oud –want daar gaat het uiteindelijk om, dus hoef je het ook niet bij een andere supermarkt te proberen.

Als extreem bejaarde supermarktmedewerker van vierentwintig jaar heb ik dan ook geluk gehad. Toen ik als vijftienjarig jonkie mijn ‘carrière’ begon, kreeg je na drie keer nog gewoon een vast contract. Wel heb ik in de afgelopen jaren een verschuiving meegemaakt. Waar ik ‘vroeger’ nog zo veel mogelijk werd ingezet, werd dat naarmate ik ouder werd een stuk minder. Te duur. Toch hoor je mij niet klagen. Ik mag in mijn handjes knijpen met mijn vaste contract. En dat doe ik ook, tot ik mezelf officieel journalist mag noemen en vaarwel kan zeggen tegen het supermarktleven.