Zorgwekkend

Je zult daar liggen. In bed. Niks kunnen doen. Kijkend op de klok. Wachtend tot een uur of zeven. De tijd dat het geluid van voetstappen op de gang dichterbij komen. Hopend dat ze je kamer binnenstappen en er eindelijk iemand ‘goedemorgen’ naar je roept.

Of het een goede morgen is, is niet altijd te zeggen. Sommigen al enige uren wakker na veel pijn te hebben gehad. Sommigen vol schaamte voor de geur die ze achterlaten op hun kamer. Veroorzaakt door een incontinentiebroek vol ontlasting. Ze zijn aan handen en voeten gebonden. Gelukkig zijn er nog mensen die de cliënten weer fris en fruitig de dag zullen laten beginnen.

Steeds drukker. Steeds minder tijd. Toch zijn ze trots op hun werk. Allemaal. Ik heb het over de medewerkers in de zorg. Iedere dag doen ze hetzelfde. De route is veelal al bepaald. De wegen die ze daarvoor moeten bewandelen ook. Zelfs de tijden om even bij te tanken staan genoteerd. Alles vastgelegd in regels en protocollen.

Kilometers leggen ze af. Soms lopend op hun tenen. Maar ze blijven lachen, lopen harder en zetten iedere dag hun beste beentje voor. Ze stralen. Zeuren niet en gaan iedere dag vol enthousiasme naar hun werk. Allemaal om de kwetsbare medemens weer een mooie dag te bezorgen.Of dat nu moet voor een schone broek of een kort praatje. Het maakt niet uit.

Welkom in de wereld die de zorgsector wordt genoemd. De wereld waarin discussies niet ophouden. De wereld waarin wordt bezuinigd, innovatieve snufjes worden ingevoerd en de echte helpende hand vaak wordt vergeten. De wereld waar steeds vaker de hand op de knip wordt gehouden.

Zorgwekkend.