Wie ben jij?

Deze week sprak een man mij aan. Ik haastte de flat uit – onderweg naar de sportschool. En bij de ingang van de flat stond een man, met een mapje in zijn hand. Hij probeerde energie te verkopen. Lekker belangrijk, toch. Ik rommelde aan mijn fietsslot. En de man viel mij lastig door te vragen: woont u hier? In dit pand? Dus ik zei: ja. Hij bleef maar doordrammen dat hij zijn product wilde verkopen. Daarna vroeg hij of ik vanavond nog thuis zou komen. Ik zei: ik mag hopen van wel. Waarna er een suffe lach op zijn gezicht verscheen. Ik noem het wanhopige pogingen om zijn product te verkopen. En geen echte interesse. En ik maar denken dat ik de enige was…

De enige die vragen durft te stellen. Want soms loop ik over straat en probeer ik mensen te bestuderen. Mannen, die hun kind in de kinderwagen voortduwen. Geen idee waar de moeder gebleven is. Heeft het kind überhaupt wel een moeder? Tienermoeders met hun vriendinnen, die ook tienermoeder zijn. Mensen die hun hond uitlaten. Spelende kinderen. Verliefde stelletjes. En verschillende nationaliteiten. Allemaal mensen die op dezelfde aarde als mij leven. Samen met hen maak ik de wereld, besef ik dan. We zijn niet één omdat we in dezelfde stad wonen. En ook niet omdat we allemaal wel eens huilen of lachen. Nee, het gaat veel verder dan dat. We ademen allemaal dezelfde lucht in. En we ademen het op dezelfde manier weer uit. We gebruiken allemaal lichaamstaal, gebarentaal en gesproken taal. Gewoon omdat we met elkaar in contact willen komen.

Wanneer je iemand op straat ontmoet, kun je niet zien hoe hun thuissituatie is. Dat terwijl er zoveel mensen lopen die zich eenzaam of alleen voelen. Of ze hebben net iets verschrikkelijks meegemaakt… En hebben misschien wel iemand nodig. Dat is best apart, als je zo doelbewust over straat loopt en mensen bekijkt. Het is dat ik andere dingen om te doen heb. Want anders zou ik voorbijgangers gewoon even aantikken. En hen dan de vraag stellen: Wie ben jij? En jij? Heb ik lef als ik vreemdelingen aan zou spreken? Of is het mijn geniepige nieuwsgierigheid, dat steeds weer opduikt? Ach, wie weet zou ik wel antwoord krijgen. Of blijf ik alleen achter, met mijn nieuwsgierigheid. Ik vind het allebei prima. Zolang IK maar weet wie ik ben en waar ik sta. Midden in het leven.

#Delphine Annas