Waarom ik schaamteloos naar het Songfestival kijk

Vorig jaar zat ik toch een beetje op het puntje van m’n stoel toen Ilse en Waylon wéér een doos vol punten kregen van een of ander Oostblokland. Het duo zong loepzuiver en als onze Waylon, gekleed als een zwoele Zorro, dan ook nog een knipoog geeft in de camera waardoor miljoenen kijkers met een teiltje onder hun kin van de bank afglijden; tja, dan zit je wel goed.
Naarmate de avond vorderde kregen commentatoren Cornald Maas en Jan Smit een hoorbare hartaanval en klonken ze samen als Jack van Gelder tijdens een WK-wedstrijd van Oranje. Ilse en Waylon kregen zelfs punten van Montenegro en Wit-Rusland, landen die zelf bijna jaarlijks liever met een groenteboer in een bloemetjesjurk voor de dag komen dan met een ingetogen nummer.
We bleven scoren, terwijl het normaal gesproken een soort ongeschreven regel is dat buurlanden onderling flink wat veren steken in de plek waar de zon nooit schijnt. Dat is altijd zo. Dit jaar zong de dame uit Albanië zó vals dat ze klonk als een geit die met z’n poot in het prikkeldraad bleef hangen. Toch kreeg ze opvallend veel punten van – no shit Sherlock – buurlanden. Terwijl zelfs iemand zonder oren wist dat het helemaal nergens naar klonk.
Uiteindelijk ging de winst vorig jaar toch ruimschoots naar Conchita Wurst, de inmiddels befaamde vrouw met de baard (of eigenlijk gewoon een man met een baard, wat ineens veel minder spannend klinkt). Lichtshow, hoge noten, armen wijd. Redelijk halleluja-gehalte. Een typisch Songfestival-optreden. Een vrouw met een baard die wint: dat is voer voor andere landen om het de volgende keer nóg gekker te maken.
Zo stuurde Finland dit jaar vier verstandelijk gehandicapten naar Wenen. Toch wel verrassend. Net als de op Red bull stuiterende Servische dame die overduidelijk bewust in een grijze jurk het podium opging zodat haar postuur nog verder werd ‘aangedikt’. Of de gefrustreerde kraai uit Armenië die met een regelrecht horror-optreden probeerde stemmen te trekken van gothics, heksen en mensen met agressieproblemen.
Het Songfestival stelt nooit teleur. Een schaamteloos schouwspel waarin werkelijk álles kan gebeuren. Ik verheug me nu al op volgend jaar. Wat krijgen we dan te zien? Een homoseksuele huisarts die na afloop van zijn act wegvliegt in een goudkleurig Pino-pak? Twee Duitse dames in vleesjurken die aangebrande karbonades overgooien? Zeg nooit nooit. Wat dat betreft bestaat er maar één plek waar de emancipatie volledig geslaagd is.