Terug en volwassener dan ooit!

Daar sta je dan te wachten. Kopje koffie in een plastic beker. Naast mij een gezin met twee kinderen. Eentje in een kinderwagencoma en de ander, alsof ze voor een dagje van de Ritalin af is, heen en weer sprintend langs haar ouders. Achter ons een zwetende man die iets te dik is voor zijn zwakke colbertknoopje. Ook is hij bijna kaal maar heeft hij met veel gel de resterende haren bijzonder knap over zijn kale plek gekamd. Daarnaast nog hier en daar wat dames die erg lang voor hun make-up spiegel hebben gestaan, wat mannen met een enkele bloem en tot slot, wij. Mijn moeder, vader en een aantal bekenden.

Er wordt wat nerveus geschuifeld en mijn moeder staat ondertussen vooraan tegen het hek aan te duwen alsof ze door het staal heen wil. Een niet nader te noemen familielid zegt discreet tegen me dat hij hoopt dat het irritante heen en weer rennende ADHD-kind zo uitglijdt en de laatste drie meter op der gezicht aflegt voor ze tegen haar ouders aan schuift. Die zich overigens niet lijken te bekommeren om het overenthousiaste kleutertje.

Ik merk dat iedereen meer gespannen wordt naarmate de tijd verstrijkt. Het meisje naast mij, dat uit de polder komt en normaal een ijzeren tank als blaas heeft, moet al voor de tweede keer in een uur plassen. Dat zal die spanning wel zijn. Gelukkig kan het niet lang meer duren als we de televisies mogen geloven.

Mijn ontzettend frivole moeder is inmiddels begonnen te juichen naar iedere westerse dame die door de dubbele deuren loopt, gewoon voor het geval dat. Tot die ouwe moeder van mij uiteindelijk uitbarst in een onmiskenbare kreet van herkenning. Daar is ze dan. Mijn negentien jarige kleine zusje! Nou ja, klein kan ik haar niet meer noemen nu. Ze is flink afgevallen na de lange reis en heeft een grote vermoeide glimlach op der bruine smoelwerk.

Na alle verhalen die we de afgelopen maanden van haar hebben ontvangen over overvallen, diefstal, geweldplegingen en ziektes is ze duidelijk een stuk sterker geworden. Ik voel een last van mijn schouders vallen dat ze nu eindelijk weer veilig thuis is. Het is immers de taak van de grote broer om zijn kleine zusje te beschermen. Na drie maanden Azië te hebben verkent stort de uitgeputte blonde Teletubbie zich in onze armen. Zelfs ik heb even moeite om me groot houden. Welkom terug zussie, we hebben je gemist!