Stiltecoupé

Als student journalistiek reis ik dagelijks met de trein op en neer tussen Eindhoven en Tilburg. Omdat ik ’s ochtends behoefte heb aan rust aan mijn hoofd, kies ik er regelmatig voor om in de stiltecoupé te gaan zitten. Helaas is er weinig verschil tussen deze coupés en andere plaatsen in de trein.

Vorige week was het weer eens zover. Terwijl ik even rustig wilde lezen, waren drie meiden zo hard aan het praten en giechelen, dat het ook in een normale coupé tot irritatie zou leiden bij veel reizigers. Toen de conducteur langskwam, greep deze echter niet in.

Onlangs zat ik in een tussenstuk, waar een groepje jongens een feestje bouwde met harde dancemuziek. Ik was niet de enige die zich eraan ergerde, ook al was dit geen stiltecoupé. De feestbeesten lapten de huisregels van de NS aan hun laars en zorgden voor overlast.

In de stiltecoupé komen dergelijke momenten ook regelmatig voor. Mensen die naar muziek luisteren, hebben meestal een koptelefoon op. Toch staat hun geluid vaak zo hard, dat andere reizigers kunnen meegenieten. Ook in deze gevallen grijpen conducteurs zelden in.

Woensdagochtend zat ik opnieuw in de stiltecoupé, waar het voor de verandering opvallend rustig leek te zijn. Een jong koppel voerde zachtjes een gesprek, maar ditmaal was er geen harde muziek en werden er geen reizigers opgeschrikt door een luide giechel. Toen de conductrice kwam controleren of iedereen had ingecheckt, sprak ze de tortelduifjes aan op hun geklets. Geschokt verklaarden de twee dat zij simpelweg niet door hadden dat ze in een stiltecoupé zaten. Daarna werd het koppel vriendelijk verzocht om naar een ander gedeelte van de trein te verhuizen, of de rest van de reis stil te zijn. Anders kon het meisje dat een paar stoelen verderop zat namelijk niet rustig lezen.

Blijkbaar is het verboden om in de stiltecoupé een rustig gesprekje te voeren. Dat zou overlast veroorzaken en ervoor zorgen dat men niet meer rustig kan werken of lezen, in tegenstelling tot harde muziek of luid gegiechel. Conducteurs staan dat namelijk wél toe in de trein, zelfs in de stiltecoupé.

Toen ik die middag terug naar Eindhoven reisde, werden mijn oren weer eens gepijnigd door de harde hiphopherrie waar een medepassagier naar luisterde. De slechte muziek klonk veel harder dan het zachte gesprek dat ik eerder die ochtend hoorde. De conducteur zei er echter niets van, zoals gewoonlijk.