Stilstaan op de roltrap

Komend vanuit een plaats die je mist als je knippert op het verkeerde moment, ben ik eindelijk op mijn station, na een training waarvan ik mezelf aanvroeg waarom ik hiervoor minstens een uur heen en een uur terug heb gereisd. De busreis hiervoor had ook maar 1 hoogtepunt. Ik heb me toch zeker een kwartier verwonderd hoe je het meest platte woord uit de Nederlandse taal zo kakkerig kan uitspreken. Deze jongen die het woord kanker uitsprak alsof het een wijnsoort was heeft me doen verbazen. Nou klopte het wel bij zijn uiterlijk, lees: 20 in een maatpak op een doordeweekse dag terwijl hij aangaf dat hij studeerde, enfin: je kent het type. (Overigens mocht jij die gene zijn, gecondoleerd met je Tante).
Op het station loop ik al fantaserend over wat ik zou doen als die man met 1 hand in zijn jaszak een wapen pakt en ik ineens het oude vrouwtje moet redden (met dank aan 9gag weet ik dat ik niet de enige ben), loop ik langs een roltrap die het niet doet. Nou is daar net een man bezig om er hekjes voor te zetten, zodat je deze ook daadwerkelijk niet kan gebruiken. Over deze man wil ik het hebben. Wat een fantast. Zonder enige twijfel zet hij ze neer, zonder te beseffen dat een kapotte roltrap eigenlijk een trap is geworden. Denkend aan een artikel van De Spelt over dit onderwerp loop ik lachend verder. Deze man zal waarschijnlijk in het weekend nee-nee reclame stickers door deuren doen zonder de ironie hiervan in te zien. Terwijl ik, naar mijn leeftijd betaamd, direct weer in mijn telefoon zou moeten duiken, (want ja, ik heb toch zeker 8 seconden niet op mijn scherm gekeken) geniet ik ervan dat deze man, die waarschijnlijk dit hele verhaal nooit zal kunnen begrijpen, mijn avond toch nog heeft goedgemaakt. Ik heb mijn hele fietstocht aan hem gedacht zonder ook maar één keer de neiging te hebben mijn telefoon te pakken. Dankjewel.