stil verdriet

Hulpverleners. Sommigen hebben ze gelukkig nooit nodig, anderen hebben ze helaas wel nodig. Iedereen kan ziek worden of ineens hulp nodig hebben. Daar hebben we niets over te zeggen. Gezondheid is niet te koop.
Jaren geleden heb ik in de thuiszorg gewerkt. Mijn jaarcontract werd toen der tijd niet verlengd vanwege bezuinigingen. Ik zal nooit vergeten dat een van mijn cliënten in huilen uitbarstte. Ze vond het vreselijk dat ik weg moest.1 jaar lang kwam ik bij vijf ouderen over de vloer. Ik had een goede band opgebouwd met al mijn cliënten.
Laten we eerlijk zijn, hoe vaak komen je sociale contacten tegenwoordig over de vloer?
Bij de meesten toch niet iedere week. Week in week uit.
( Half Nederland communiceert tegenwoordig via zijn telefoon en hoe het echt gaat met de omgeving hoor je steeds minder.) Bij de thuiszorg kom je echt in iemands prive leven terecht.
Afscheid nemen doet dan pijn. Het is toch een soort rouwverwerking, terwijl de persoon er nog is.
Nu ,jaren later ben ik zelf cliënt en mijn hulpverlener ging met ontslag.
Ik kan zeggen, de pijn is hetzelfde.
Ik voelde wat mijn cliënt toen der tijd voelde. Het moet zijn tijd hebben om het te verwerken.
Gek genoeg hoor je hier zelden wat over.
Dat noemt men stil verdriet. Alsof er een taboe op rust.