Sta stil! Denk na!

Ik heb geen seconde geslapen. Vlak voordat ik van plan was te gaan slapen, zag ik een filmpje. Een filmpje van een man in een kooi. Hij werd verbrand. Levend.

Slik. En nog eens. Slik.

Ben ik nu zo’n watje? Een softie? Ben ik niet opgewassen tegen de harde realiteit? Of … is de wereld nu zo ontzettend uit z’n verband gerukt? Leef ik mijn leven samen met een hoop zwakzinnige stuntelaars?
Gisterenavond heb ik deze vraag wel honderd keer door mijn hersenpan laten flitsen. En vannacht. En vanmorgen. Ik heb er niet van geslapen.

Ik ben zelf echt geen heilig boontje. Maar veel vreselijker dan een gedicht naar de vreselijke buurvrouw van hiernaast in de trant van:

Beste buurvrouw,
Het liefst zou ik te – koop borden met uw naam erop willen verspreiden,
Naar elk aannemelijk bod willen uitweiden,
Maar ik besef me plots dit heeft helemaal geen zin,
Anders stort de Nederlandse Economie straks helemaal in,
Groet,
De buurvrouw van nummer dertien

-heb ik me nooit gedragen.

Weetje. Ik kan nu schrijven over de aanstormende tweeling van Daan Schuurmans of over het feestelijke feit dat dit jaar de intocht van Sinterklaas in Meppel wordt gehouden. U zo een vrolijke optimistische morgen bezorgen. Echter vrees ik dat u dan de Telegraaf erbij moet pakken. Elke dag meer dan duizend doden door geweld. Dit is wat er speelt in onze wereld. Diezelfde wereld als waarvan er filmpjes op Facebook verschijnen en je mensen vermoord ziet worden op televisie. In die wereld leef ook jij.

Wat betreft de Telegraaf. Dat ging een beetje ver.