Spotify als tijdmachine

Heb ik ooit wel eens verteld dat ik van Spotify houd?! In het begin had je nog een luister limiet, maar dit maakte al snel plaats voor de overdreven lange reclames. Sinds anderhalve maand sponsor ik Spotify door een premium lid te zijn voor een tientje per maand. Dit was de beste keuze die ik afgelopen halfjaar heb gemaakt. Say what!? Downloaden? Eindeloze zoektochten naar het goede torrent linkje? Ik kan mijn tijd tegenwoordig beter besteden want Spotify heeft het allemaal.

Laatst liep ik tegen een album aan van een zanger waar ik in mijn tienerjaren helemaal fan van was. Lanceringsdatum: 2010. Vijf jaar geleden? Time flies. Bruno Mars, Jesse McCartney en Jason Derulo leken het medicijn voor gebroken harten, verveelde middagen of karaoke dingen. Vooral verkeerd en vals meezingen met het refrein leek het moment waarbij alle problemen even van de aardbodem verdwenen waren. Want ja, dat je gemiddelde voor wiskunde met 0,1 punt naar beneden was gegaan en dat je 20 bladzijdes voor je toets uit je hoofd moest kennen waren destijds de enige problemen waar je je mee bezig hield. Zenuwen voor het schoolfeest en zenuwen omdat je geen nieuw shirtje had gescoord voor de teenage party van de maand. Stel nou dat iemand ziet dat je hetzelfde shirtje aan hebt als een half jaar geleden? WHO CARES. Gelukkig waren daar Bruno, Jesse en Jason. Wat zou ik zonder jullie moeten.

Spotify is net een tijdmachine. Ik zoek op 2008, 2009 en 2010 en ik voel weer hoe Bruno, Jesse en Jason me bijstonden in deze tijd. Gelukkig waren de Backstreet Boys er ook nog, een beetje afwisseling was ook nodig. Tja, over first world problems gesproken. Door Spotify denk ik weer even terug aan het moment waarop mijn problemen en onzekerheden het belangrijkst in mijn leven waren. En kijk mij nu, bijna 7 jaar later. Inmiddels al meer bereikt dan ik dacht dat ik ooit kon. Spotify laat mij hierbij stil staan, want soms is het goed om te zien hoeveel je eigenlijk bent gegroeid en hoeveel je eigenlijk (vooral van jezelf) hebt geleerd.

Nu ik 22 en – soort van – volwassen ben laat ik de jongens natuurlijk achter me. Je kunt de hipste en nieuwste deuntjes in mijn afspeellijsten vinden, maar je ziet niet wat er in mijn privé lijsten verstopt zit. Ik heb het nog niet eens over mijn BFF’s van Atomic Kitten gehad… The tide is high but I’m holding on, I’m gonnaaaaaa be your number one…