Rood van woede naar rood van schaamte.

”Eindelijk”, hoor ik mijzelf zeggen door mijn oordopjes heen- die natuurlijk veelte hard staan. Daar kwam de bus aan. Voor mij is dat altijd een momentje, in de verte de bus zien aankomen.
Het aankomen rijden van de bus fascineert mij niet zo erg, maar de mensen waarmee ik sta te wachten daar in tegen wel! Ik vind het heerlijk om mijn omgeving te observeren. En dan gaat het om de kleine dingen, bijvoorbeeld; iemand die zijn snottebel net op tijd weet weg te werken, of iemand die zolang heeft staan wachten dat al zijn lucht opstapelingen tot een scheet zijn gevormd- en dat ook laat weten aan iedereen in het bushokje.

Maar deze ochtend was alles anders. Mijn mede reisgenoten deden niks geks, helaas. Ik stapte de bus in, en zoals altijd groette ik de vrouwelijke buschauffeur. Ik merkte gelijk dat ze niet helemaal lekker in haar vel zat, dat voelde ik. Maar goed, iedereen heeft natuurlijk wel eens last van een maandag-probleem.
Normaal zou ik nu heerlijk gaan zitten, maar vandaag niet, die buschauffeur intrigeerde mij. Niet haar uiterlijk, want ze zag er gewoon uit als een doorsnee vrouw van een jaar of vijftig. Nee, die manier waarop ze ”goedemorgen” zei. Haar gezicht sprak boekdelen, alleen wist ik niet waar ik die boeken moest zoeken.

Het was net alsof ze wist wat er ging komen. Na ongeveer tien minuten rijden (wat voor mij voelde als een halve minuut) kwamen we bij een bruggetje. Een mooi bruggetje trouwens, maar goed dat is nu even niet belangrijk.
De buschauffeur reed netjes over het bruggetje en maakte een bocht naar links….. en toen gebeurde er zoiets geks. Terwijl (mijn inmiddels vertrouwde) buschauffeur de bocht maakte, fietste er een jongen tegen de bus aan. Ik -half in shock- probeer te analyseren wat er zojuist was gebeurd. Maar daar kreeg ik de kans niet voor. De buschauffeur deed haar raampje open waarop de jongen zei; ”wat bezielt je!” De jongen liep rood aan en… spuugde haar volop in haar gezicht. Het droop naar beneden.. Ik verwachtte een woede aanval, maar dat gebeurde niet. Heel rustig zei ze; ”jouw stoplicht stond op rood”. De rode kleur van woede op het gezicht van de jongen veranderde in rood van schaamte. Die stoplicht had hij niet gezien.