Plastic people

Wanneer ik vroeger met mijn zusje snoep had gekocht van ons zaterdagse dubbeltje zakgeld en we daarna smakkend en slubberend aan toverbal of zwart-wit lolly naar huis slenterden, gooiden we de plastic ‘papiertjes’ daarvan gewoon op de stoep. Dat was toen heel normaal, niemand was nog bezig met ‘het milieu’ in de zin van iets ‘problematisch’.

Als ik nu naar het volkstuinencomplex achter mijn 50+-bungalowtje wandel, schrijnt mijn hart bij het zien van de vele resten plastic (brood)zakken en stukjes kapotte ballonnen aan de kant van de sloot en her en der verspreid in de bermen. Ik besef dan dat die voor een deel in de magen van eendjes, meerkoeten en vogels terecht zullen komen. Of via de rivieren in de ‘plastic soep’ van de oceanen. En als wij daar dan weer vis uit eten is de cirkel rond, want uit onderzoek is gebleken dat alle gevangen vis minieme stukjes plastic bevat.

Je kunt natuurlijk denken: ach, daar heb je weer zo’n milieuactiviste. Maar dat ben ik echt niet; alleen al het lezen of horen van dat woord zorgt voor een beetje vieze smaak in mijn mond. Want helaas zijn dat in mijn ogen maar al te vaak net zulke dogmatici als die in onze vroegere (streng)gereformeerde kerk. En eveneens als de dominees van toen voor mij meestal te fanatiek en/of te gewelddadig in het aan een publiek opdringen van hun veelal eenzijdige boodschappen. Maar dit gegeven over levensbedreigende vervuiling vind ik echt verschrikkelijk.

Het snijdt me door mijn ziel dat er op bijna alle continenten en/of in de zeeën, meren en rivieren dieren en mensen kruipen, zwemmen, lopen et cetera die die troep in hun lijven hebben. Onlangs las ik dat in Rwanda plastic tasjes sinds 2008 van hogerhand zijn verboden. En zo ook in eigen land het oplaten van ballonnen bij – sommige – stadhuizen. Graag wil ik een pleidooi houden voor het stoppen met het weggooien van plastic afval op straat of in de natuur. En voor het vrijmaken van meer geld voor onderzoek en fabricage van bijvoorbeeld biologisch afbreekbare verpakkingen en dergelijke artikelen.

Ook doe ik bij deze een smeekbede aan de directie van JUMBO supermarkten: stop met het op grote schaal verspreiden van jullie ballonnen die – naar ik aanneem – ook nog eens chemische verfstoffen bevatten en voor een deel in de natuur belanden. Of nog beter: neem als ‘milieubewuste’ keten het voortouw om biologisch afbreekbare exemplaren te (laten) maken. Daar zouden jullie nou eens echt mee kunnen scoren!