Ons Erwin

Het is je gelukt, Erwin van de Looi. Jij als trainer van FC Groningen hebt ervoor gezorgd dat onze club uit het hoge noorden voor de tweede keer in de clubhistorie in de bekerfinale staat. Potverdikke, wat zijn we trots op je. Wie had dat gedacht nadat Robert er zomaar de spreekwoordelijke brui aan gaf? Maar daar was jij. Jij nam het van hem over en in je tweede jaar als hoofdtrainer loods je de FC naar de bekerfinale. Jij past ook beter bij ons. Een rustige trainer. Een trainer die eigenlijk nooit iets geks doet. Het braafste jongentje van de Eredivisie-trainersklas, dat ben jij Erwin.

Het enige waar ik me een beetje aan stoor is je zakelijke houding. Het maakt eigenlijk niet uit of je wint of verliest. Jouw gelaatsuitdrukking blijft onveranderd. Je lippen ietwat naar beneden gebogen, oogleden op half zeven en wallen zo dik dat, wanneer je ze geel verft, ze door kunnen voor een bananensnoepje. Je schouders staan vrijwel standaard wat zenuwachtig omhoog alsof je straks voor het eerst naar een sollicitatiegesprek moet.

Daarnaast mag je wat mij betreft wat vaker lachen, Erwin. Kom op makker, je staat verdomme in de bekerfinale. Geniet ervan! Je hebt het toch maar even mooi voor elkaar gebokst, ouwe trainert. Al moet ik toch ook wel bekennen dat het bereiken van de bekerfinale niet geheel op jouw conto gezet mag worden. Die elf die tussen de lijnen staan, van Chery tot Padt en van Hateboer tot Bacuna, zij hebben het eigenlijk écht gedaan, maar daarom zijn wij niet minder trots op je!

Op de persconferentie voorafgaand aan de finale benadruk je nogmaals, met stalen gezicht en dat vertrouwde stoffen spencertje onder je FC Groningen-colbert, dat er een dusdanig gevoel van trots overheerst. Dat gevoel delen wij als Groningers zeker. Het enige wat je nog moet doen is winnen. Winnen van PEC Zwolle en dan Erwin, dan neem je met een grote glimlach die beker mee naar Groningen. Alsjeblieft, doe het voor ons. Want je kunt het best, Erwin. Even lachen.