Oh oh…. oh oh?

Schuldgevoel, we kennen het allemaal wel. Al veel te lang niet meer gesproken met die goede vriendin, tot 10 uur in je nest blijven liggen terwijl je om half 9 al aan het werk wilde gaan of weer die hele zak chips leeg gegeten. (Nu voel ik me daar persoonlijk nooit schuldig over, maar het is een erg bekend voorbeeld, dus zet ik hem er voor de beeldvorming even bij.) Maar wat is dat nou eigenlijk, schuldgevoel? En is het wel terecht dat we ons zo vaak schuldig voelen?

De laatste tijd ben ik er steeds meer van overtuigd dat schuldgevoel iets is wat we onszelf aanpraten of laten aanpraten. Ik betrapt mijzelf er ook regelmatig op. Ben ik alweer een halve avond tegen mijn beste vriend aan het drammen, terwijl hij daar misschien helemaal geen zin in heeft of voel ik me schuldig omdat ik zo weinig zelfdiscipline heb. Maar waarom zou ik me daar schuldig om moeten voelen? Die vriend van mij heeft zelf een mond en weet heel goed hoe jij deze moet gebruiken. Dus als hij genoeg van mij heeft, zal ik dat echt wel te horen krijgen. En ja, ik loop achter, dat is de keiharde waarheid. Maar is dat een reden om jezelf slecht te vinden? Oke, ik heb dan misschien weinig discipline, maar dat levert soms ook leuke dingen op. Een middag foto’s maken van de rozen in onze achtertuin valt niet onder prioriteit nr. 1 als er nog een berg huiswerk ligt. Maar na al die buien van gisteren ben ik maar wat blij dat ik het gedaan heb…

Anyway, laat lekker hangen dat schuldgevoel! Natuurlijk moet je de belangrijke dingen wel voor ogen houden en die ook doen. Maar verbindt er niet direct een oordeel aan als het even niet gaat zoals je eerst voor ogen had. Dat is even wennen, maar het voelt best goed. Soms moet je gewoon even doen wat je hart je ingeeft

En die vriendin? Gewoon even appen voor een gezellig midddagje in de stad! En je dan uiteraard niet schuldig voelen dat je die tijd niet aan school besteed.

Ps: Ik hoop dat ik niet te schuldig kijk op deze foto, want ik loop onderhand al 2 uur uit op mijn voorgenomen schema…