Neo is nep.
We kennen ze allemaal uit kunst en cultuur: de neo-stromingen. Van neo-classicistische schilderkunst tot en met neo-pop muziek. We kennen ze ook uit de maatschappij, het neo-nazisme, het neo-kapitalisme. We kennen ze ook uit de politiek. Het neo-liberalisme, het neo-socialisme. En meer. Wat al deze neo-stromingen gemeen hebben is dat ze niet van de tijd zijn. Ze zijn allemaal gebaseerd op iets wat geweest is, wat voorbij is. Ze imiteren slechts een uiterlijkheid en missen de maatschappelijke wortels waarin de oorspronkelijke stromingen hun wortels vonden. Ze zweven dus allemaal maar zo’n beetje. De politieke neo-partijen baseren zich op ideeën die stammen uit een andere tijd, de tijd van de industriële revolutie, zo’n eeuw terug. Hanteren slechts de dogma’s van toen. Dogma’s die voorkomen dat je steeds opnieuw fris naar dingen blijft kijken, blijft nadenken. Ze zijn dus allang niet meer van deze tijd. Daarom hebben ze ook geen enkel antwoord op de uitdagingen die de nieuwe informatiemaatschappij en wereldorde stelt. Daarom spreken ze ook nauwelijks nog aan. Daarom herkennen mensen zich er ook niet meer in. Zoeken die hun heil maar al te vaak bij het populisme. Populistische partijen die ook nergens in wortelen en slechts draaien wat men vraagt. Wier politieke boodschap een dagkoers heeft en gemakkelijk een nieuw twitterberichtje past. Dus daar wordt ook al niemand wijzer van. En zo staan wij straks met zijn allen aan de kant te kijken naar de boot van de nieuwe tijd die inmiddels allang vertrokken is.
Paul Kentie
Klaverhof 17, 2403 XA Alphen aan den Rijn, tel. 0172-416561, e-mail: [email protected]
© Paul Kentie 2015