Nederlandse Tieners echt zo gelukkig?

Kort nadat ik me er weer voor gewaagd heb om wat Europese steden te bezoeken, viel mijn oog in de trein op een metrokrant, met de kop: Nederlandse Tieners de gelukkigste van Europa, waarbij ik wel met mijn ogen moest knipperen. Het komt er op neer dat ik amper geloof dat Nederlandse jongeren echt wel zo gelukkig zijn. Nu wil ik niet zeggen dat de jongeren in de rest van Europa de gelukkigste zijn, maar wat mij wel opviel in andere Europese steden en onder de toeristen die je tegenkomt, is dat die jongeren veel meer een eigen identiteit hebben, de alternatieve cirkel en de diversiteit daar veel groter is, en sterker nog, de Nederlandse jongeren/toeristen daar voornamelijk als arrogant, onvriendelijk en kil worden neergezet. Helemaal niet zo vreemd ook, want het lijkt er ook op alsof hier iedereen hetzelfde moet wezen, alles gebaseerd moet worden op de normen, en hoe gebekt je wel niet bent en niet op wat je eigen gevoel zegt, en het lijkt er ook op dat elke hype of mening, juist hier, gevolgd moet worden. Waar we twee jaar geleden nog de hordes beliebers hadden, zijn het nu ineens wel de hordes hipsters, en over twee jaar is dat waarschijnlijk wel iets anders, en alles wat daarbuiten valt lijkt ook, vooral in de laatste vijf jaar, steeds magerder en minder te worden. Misschien wel uit angst om niet meer bij de groep te horen. Om ook nog maar eens te zwijgen over de angstcultuur waar we in leven; er werd verontwaardigd gereageerd toen ik vertelde over dat ik twee meisjes van 16 had ontmoet die helemaal alleen de nachttrein van Berlijn naar Wenen namen (Ja, want stel je nou voor dat er wel niet een een of andere psycho meerijdt), of kinderen die van straat worden gehouden omdat er weer op Shownieuws is verteld dat er 300 km verderop weer een pedofiel actief is (want stel je nou toch voor!), Als dochterlief verliefd is moet er nagegaan worden of de jongen wel ok is (want stel je nou toch voor!) plus de samenscholingsverboden, en de tig andere dingen waarbij jongeren tot hun 18de klein en naïef worden gehouden en het daarna het plotseling zelf uit mogen zoeken.

Dan is mijn vraag, bestaat geluk uit je duizenden selfies en foto’s die je op Facebook kwakt waarbij je krampachtig moet laten zien zien dat je een vlot en een veel beter leven hebt, dat iedereen mekaar maar nablaat uit angst om erbuiten te vallen, of gewoon uit het feit dat je volledig jezelf mag zijn om hoe je bent? Ook al is de levensstijl of mening net even anders en ietsje minder spectaculair?