Nederland

Een tijd geleden liep ik snel naar de bus. Door onoplettendheid en haast liep ik tegen een vrouw met kinderwagen op. Ik bood mijn excuses aan en vroeg of ik haar kon helpen met de kinderwagen in de bus te zetten. Ze keek me iets wat verwonderd aan en vroeg; ‘Wil je mij echt helpen?’ Niet wetend wat ze daarmee bedoelde vroeg ik ‘Hoezo?’. De vrouw bleek Turks te zijn en in Nederland gekomen toen ze heel klein was. Ze droeg een hoofddoek, had aan haar rechterhand een klein verlegen meisje, dat ook een hoofddoekje droeg.

Ze vertelde me in het halfuur dat we samen in de bus zaten dat ze zich in Nederland niet thuis voelde. Hoewel opgegroeid in Nederland had zij niet het gevoel geaccepteerd te worden, door haar afkomst en levensovertuiging. Steeds vaker werd ze nagekeken, omdat ze een hoofddoek draagt. Door het gevoel zich niet geaccepteerd te voelen, trok ze zich steeds verder terug in haar eigen gemeenschap, waardoor ze steeds minder in contact komt met mensen van buiten haar cultuur. Een sociaal isolement waarin niemand zich prettig voelt.

Stilstaand bij wat ze mij vertelde, vroeg ik me af hoe het toch zo ver heeft kunnen komen; je in Nederland niet geaccepteerd voelen alleen omdat je een hoofddoek draagt? De vrouw sprak Nederlands, gedroeg zich Nederlands. Waarbij ik mij afvraag of ‘je Nederlands gedragen’ echt bestaat. We zijn allemaal mensen ieder gedreven door eigen waarden; welke waarden zijn dan typisch Nederlands?

Waar het naar mijn inzicht aan ontbreekt is begrip en kennis van elkaars culturen en waarden. Moeten we ons niet eerst verdiepen in een ander zijn cultuur en waarden alvorens we erover oordelen? ‘s Avonds vroeg ik me af: wat weet ik eigenlijk van haar cultuur, haar waarden, haar normen. Is het onderscheid in culturen en geloof echt zo groot? Het geloof is verschillend maar biedt ook overeenkomsten, het brengt mensen samen, het biedt vooruitzicht, maar maakt het dan uit of je gelooft in Allah of in God?

"Samen zijn we één. Een eenheid in onze verscheidenheid."