Nazan moet blijven

Amper 4 weken geleden de discussie op landelijk niveau B.B.B.(bed, bad, brood). Nu tegenwoordige tijd op lokaal niveau in Heerenveen NMB. Betreft hier niet de afkorting van de Nederlandse Middenstands Bank maar veel gewichtigere zaken, de beginletter N staat voor Nazan de naam van de Armeense moeder Nazan Sahakyan, voetbalmoeder sinds 2004 voor sc Heerenveen die op haar eigen wijze haar maatschappelijke plicht vervult. De moeder eend die zorg draagt voor haar kloek kuikens en dat doet met een passie en liefde die grenst aan het ongelofelijke.

Deze Armeense moeder met haar verscheurde gezin bestaande uit zichzelf en de zoon Soeren (21 jaar) en dochter Marina(24 jaar) zijn al sinds 2001 woonachtig in Nederland. Gevlucht uit Armenië vanwege persoonlijk leed, haar man vermoord, Nazan gemarteld. De daders van dit gruwelijke misdrijf in Armenië al heel snel weer op vrije voeten. Soeren en Marina van af hun zevende jaar en tiende jaar al verblijvend in Nederland. Hun moederland! Politiek Den Haag heeft bepaald dat hun situatie niet schrijnend genoeg is en dat er uitzetting dreigt naar Armenië. Het land waar alleen maar afgrijselijke herinneringen liggen. Er dient nog één hoger beroep, nog één kleine strohalm waar ze zich aan kunnen vastklampen.

Een gigantische paradoxale tegenstelling als je kijkt naar alle mensen die een dubbel paspoort hebben, criminele activiteiten verrichten in Nederland en met welk gemak deze mensen in Nederland kunnen blijven, zonder dat ze het land worden uitgestuurd.

De uitzending bij Pauw op tweede pinksterdag heeft mijn ogen geopend. Hopelijk hebben ze in Den Haag ook de moeite genomen om te kijken. Bewonderenswaardig hoe oud-trainer van sc Heerenveen Ron Jans een lans brak voor dit gezin en aanvoerder de Roon en keeper Nordfeldt de moeite hadden genomen om midden in de voorbereiding op de finale play-offs tegen Vitesse bij deze uitzending aanwezig te zijn. Tevens alle credits voor sc Heerenveen en alle mensen die bij deze actie betrokken zijn. Een sc Heerenveen die door de landelijke pers weer eens in een goed daglicht wordt gesteld. Zo vaak maken we dat niet mee.

Tot slot, de warmte, liefde en geborgenheid die het gezin Sahakyan de afgelopen 14 jaar heeft gegeven. Laten wij met z’n allen middels deze aandacht en de acties om het gezin te behouden voor de Nederlandse maatschappij daar een klein stukje van terug geven. Hopelijk worden de ogen in Den Haag zo ook geopend!