MR. FOREIGNER, I PRESUME?

Een eigenaardige diersoort zijn we toch. De mens. Wetenschappers zullen elkaar de rest van ons bestaan in tijdschriften als de ‘Journal of Human Revolution’ de hersenen in blijven slaan met miljoenen jaren oude schedels, over de vraag wanneer, in welke volgorde en waarnaartoe; maar voor zover ik het begrijp, is er ooit ergens een familie oermensen ontstaan die vervolgens rond is gaan zwerven en zich al verspreidend over de wereld verder heeft ontwikkeld, of zich al ontwikkelend verder over de aarde heeft verspreid. Ik vermoed dat ze zich verspreidden omdat ze op zoek waren naar groener gras aan de overkant van de heuvel.

En nu – zo’n 1,8 miljoen jaar later – hebben we ons over een behoorlijk deel van het aardoppervlakte verspreid en weten we ongeveer waar het gras groen is, of dor, of bedekt onder een laag sneeuw. Maar nog altijd hebben we geen rust in onze reet. We blijven maar zoeken. Naar groener gras?

Als je op een uitgedroogde steppe in Afrika woont, soit.

Maar al die backpackers, expats, avontuurlijke gepensioneerden, eigenwijze geluk-, rust- en zingevingszoekers…..? Ze hebben allen zo hun eigen motief om de wereld te doorkruisen, zich onder te dompelen in een andere cultuur, lekker even helemaal weg te zijn, zich los te maken van alle verwachtingen en zich uit het keurslijf te bevrijden. Heerlijk, nietwaar?

En dan zijn ze eindelijk aan de andere kant van de wereld aangekomen…. En het eerste wat ze doen is het volgende. Ze gaan in een zo’n Westers mogelijk huis wonen. Ze zoeken hun landgenoten op – of bij gebrek aan beter, continentgenoten – om samen een koel glas Spezialbier of heerlijke Chardonnay te drinken. Ze struinen de duurste supermarkten af op zoek naar ingrediënten om een ‘echte’ Thaise curry of Italiaanse pesto te maken. Ze weten niet hoe snel ze een antenne op hun dak moeten installeren om samen met hun landgenoten de verkiezingsuitslagen van thuis te kijken. En de volgende ochtend lekker aan het ‘Continental Breakfast’, of voor de echte avonturier: yoghurt met fruit. Wel even checken of het niet met kraanwater is gewassen.

Zoals een Belgische Syriëstrijder in het tijdschrift Knack beschrijft: ‘Ik heb het hier naar mijn zin. We eten hier heel gewone dingen. Pizza, frietjes, macaroni, yoghurt, Indomie Noodles, Snickers, Pepsi, noem maar op.’

Ik vind ons grappig.