Mijn moeder

Mijn moeder is een bijzondere vrouw. Ongetwijfeld vinden meer mensen dat van hun moeder. Niemand is een moeder als de mijne. Daarom schrijf ik nu over haar, de meest bijzondere moeder. De mijne. Zij is om meerdere redenen bijzonder. Om te beginnen, welke vrouw presteert het om in een kleine vijf maanden zwangerschapstijd, gerekend van trouwdatum tot mijn geboortenis, een voldragen kind ter wereld te brengen. Ruim 7 ½ pondsgewicht en 52 centimeter lichaampjeslengte in krap een half jaar, dat is knap. En dan mij baren, dat is een prestatie op zich. Waar een prestatie anders op zou berusten dan op zich is mij op zich niet bekend. Ze koos daar trouwens een mooie dag voor, een vrijdag, voor mij toepasselijk. Een zonnige zomerse dag aan het einde van die voor mij toen nog onbewuste middag. Geen wonder dat ik een nachtstreler ben. Dankzij mijn moeder.

Ze is nu 78 en zingt wekelijks in Vox Gloriae de amateursterren van de hemel. Zij is de prima donna in dat koor. Bijzonder muzikaal aangelegd, dat is ze. Helaas heeft ze dat niet genetisch doorgedeeld, maar goed, dat geeft mij ruimte om te schrijven. Begrijp me goed, mijn moeder hoeft niet op een voetstuk, ondanks haar lengtekrimp. Ze poetst graag en waar ze eerder gemakkelijk bij het plafond kon lukt dat nu goed met de plinten. Optimistisch ingesteld, vandaar de associatie met de voordelen die nadelen met zich meebrengen.

Kijk, echt niet alles wat mijn moeder betreft is positief. Stel je voor, je bent een puberjongeling met je eigen georganiseerde puinzooi in je kledingkast, waar je alles op gevoel kunt vinden. Tot je gehaast iets zoekt en constateert dat juist dat ene kledingstuk onvindbaar lijkt. Opgeruimd staat netjes, het zal wel. Wat opruimen betreft komt een schaamrode anekdote in me op. Dronken en wel thuisgekomen, brokstukken hamburger en frikadel deels tegen het verse behang gekwakt, het restant in mijn eenpersoons beddengoed. Om mijn moeder niet ’s nachts te wekken heb ik laken en deken in het lavet gelegd, zodat zij het de volgende ochtend gemakkelijk kon vinden. Echt waarderen deed ze dat niet. Een minpuntje. Net als in een andere nacht strontlazarus in een prutsloot belanden en met mijn kleding iets vergelijkbaars. Toen was er stront aan de knikker.

Ze is inderdaad een bijzondere vrouw. Vol van ouderlijk besef, liefdevol, warm en hartelijk. Daarbij blijf ik hoe dan ook haar jongen. Mijn moeder.