Mijn Libelle Zomerdag

De Libelle Zomerweek. Jaren kijk ik er al naar uit. Een workshop columns schrijven, kraampjes met biologische producten, Franska in levende lijve ontmoeten en Jan Kruis de hand schudden. Ik ben groot fan van Libelle, ondanks dat ik op geen enkele manier in de doelgroep pas. Ik ben 23, geen 40. Heb geen kinderen, thank God no. En ik werk niet in de gezondheidszorg – wat 38% van de Libelle lezeressen kennelijk wel doet. Maar, zoals iedere week in de brievenrubriek te lezen is, Libelle wordt je met de paplepel ingegoten. Gelukkig maar, want als kind had ik de tekeningen van Marjolein Bastin niet willen missen. Nu lach ik iedere week om de columns van Hans en Wieke en word ik emotioneel bij de heftige verhalen van lezeressen. Dat laatste is volgens mijn moeder omdat ik pas 23 ben. Daar groei je overheen. Dat geloof ik niet. Maar ja.

Enfin, de Libelle Zomerweek. Ja, jaren kijk ik er al naar uit. Razend enthousiast word ik als ik het programmaboekje lees. Het boekje, want dat zat deze week bij de Libelle. Optredens van Rubin Hein, versjes van Lars, zeewier-smoothies maken (foodie at heart) en koken met Rudolph! Verrukkelijk! Of toch niet? Als ik deze week de column van Tineke lees, eigenlijk niet. Ik citeer: ‘Een tentenkamp vol verrassingen en duizenden vrouwen die met een groeiend aantal boodschappentassen tussen de tenten door dwaalden.’ Nu houd ik niet zo van tenten, maar goed, voor zo’n evenement zie ik dat door de vingers. Maar ik houd ook niet van boodschappentassen, al helemaal niet als die steeds groter worden, of in aantal toenemen. En duizenden vrouwen… Ik houd eigenlijk ook niet zo van hordes vrouwen geloof ik. Daarbij vind ik dwalen maar vermoeiend. De zon schijnt, ik ga de Libelle lezen in de tuin. Alleen. Zonder boodschappentassen. Mijn doelgroep. Mijn eigen Libelle Zomerdag. Ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar!