Mijn brief aan jou

Hoi,

Over de aanvang van mijn brief aan jou hoefde ik niet lang na te denken. Geen beste of lieve. Ik heb namelijk een enorme hekel aan je. Je bent mijn grootste vijand. Je kwam ongevraagd in mijn leven om het te verzieken. Maar dat lukt je niet. Want dan heb je geen idee met wie je te maken hebt. Begrijp je mij goed? Mijn lief en ik gingen 5 jaar geleden in ondertrouw en de dag daarvoor kwam je in mijn leven. Maar we lieten ons niet kapot door je maken. We trouwden en hebben de liefde gevierd! Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan je dacht, maar ondanks dat, leefde en genoot ik het leven. Tot je vorig jaar snoeihard toesloeg… Zo hard, dat er voor mijn leven werd gevreesd. Je had je in mijn hoofd genesteld en veroorzaakte een hersenbloeding ter grootte van een golfbal. Je heet melanoom.

M’n geliefden moesten afscheid van mij nemen. Ik was opgegeven.. Uitzaaiingen elders in mijn lijf. Maar tegen ieders verwachting knapte ik razendsnel op. Ik ging opnieuw de strijd met je aan. De strijd om te worden behandeld, zodat jij wordt uitgeschakeld. Raar dat je moet strijden om te worden behandeld als je 45 jaar bent. Je hebt er voor gezorgd dat ik ongeneeslijk ziek ben. Maar opgegeven.. Dan kennen ze mij nog niet! De behandelingen sloegen aan en toen toch weer niet. Wat ben je gemeen! Zo onverwacht, wanneer je mij iedere keer weer in de rug trapt. En mijn kinderen, mijn man… Ze kunnen niet zonder mij, hoor je mij! Maar nu lijk ik tóch aan de winnende hand.. Kreeg ik zomaar eens een goede uitslag! "Uw uitzaaiingen zijn in grootte afgenomen mevrouw," aldus de oncoloog! We hebben het gevierd, zijn dronken geworden tot vroeg in de ochtend! Ik zal jou verslaan. Niemand ziet aan mij dat jij verspreid door mijn lichaam zit. Gelukkig maar, stel je voor dat dat er ook nog bij kwam. Ik ben er trots op dat mensen zeggen: huh, jij kanker? In plaats mijn leven te rekken wil ik je kunnen wegvagen, vernietigen en vertrappen. Het medicijn daarvoor moet nog op de markt komen, maar het komt er! Ik ga het mee maken! Aan mij zal het niet liggen.

Donderdag 4 juni is voor mij de grote dag. Dan steek ik mijn middelvinger tegen je op. Wat nou, nog 4 tot 11 maanden te leven… Dan ben ik een jaar en drie maanden verder en sta bovenop de alpe d’Huez samen met mijn Vrienden tegen Kanker, waar we samen maanden voor heb getraind. Ik heb geen tijd om dood te gaan. Mijn leven is te leuk! Ik ben stellig van plan om jou de nek om te draaien, in plaats van jij die van mij.