Mamma

Twee blauwe ogen kijken je aan
Ogen vol verlangen
Maar jij ziet haar niet staan
Dat vurige verlangen houdt haar in de greep
Drijft haar tot wanhoop, wetende dat jij het was
Die haar hart kapot kneep
In duizenden stukjes ligt haar hart nu verdeeld
Een stukje hier, een deeltje daar
Ook al gaat ze ze bijeen rapen
Zonder jou is ze toch niet klaar
Wie met haar mee loopt terwijl zij zoekt
Vindt tussen ieder gebroken stukje
Een emmer tranen en een spoor van bloed
Leidend naar de basis, de oorsprong van al het kwaad
De reden waarom ze huilt
En het altijd zo slecht met haar gaat
Maar als je haar zou vragen, hoe dat zo komt
Dan geeft zij immer zichzelf de schuld
“Ik ben ziek”, “een teleurstelling”, “ik maakte het wel erg bont”
Stuk voor stuk uitspraken
Waarmee zij de waarheid verhult
Uit liefde voor jou, omdat die waarheid te pijnlijk is..ze kan het niet aan
Nooit heeft zij kunnen voorzien
Dat ze er nu alleen voor zou staan
En wat doet het haar verdriet
Als zij de liefde tussen een moeder en dochter,
Twee lachende gezichten,voorbij komen ziet
Bij iedere speciale dag staat ze stil
Koopt het liefst de cadeauwinkel leeg
Maar ze gaat niet, omdat jij dat zo wil
En is het altijd de verkeerde,die haar tranen weg veegt
Met kerst, nieuwjaar,eigenlijk ieder feest
Dat zijn de dagen,dan lijdt zij het meest
Wil ze nog zo graag genieten
En onbezorgd die dagen door, samen met haar gezin
Steeds een diep gewenst voornemen
Maar als de dag dan aanbreekt, slaagt ze er niet in.
Wordt zij gekweld door haar emoties
En neemt het gevoel te falen,de overhand
Duwt zij alles wat ze wel nog heeft
Met een dubbel gevoel vanbinnen aan de kant
Terwijl zij zachtjes tegen zichzelf fluistert, dat ze liever niet meer leeft
In de afgelopen jaren is zij compleet veranderd
Van optimistisch, opgewekt, iemand die overal doorheen vocht
Verloor ze haar grip op het leven, heeft de stabiliteit zich omgekanteld
En is elke dag een uitdaging,een straf,een oneindige tocht
De laatste tijd is iets aan haar te merken
Ze is lusteloos, geconsumeerd door het leven
Vindt niet meer de kracht om aan te sterken
Lijkt alles waar ze toen zo voor vocht,op te hebben gegeven
Strijdlust is niet eeuwig, en ze heeft het al zo vaak geprobeerd
Maar iedere poging werd met stilzwijgen of afwijzing beloond
Ergste is dat ondanks dit, zij alle grond waar jij ooit op liep,vereert.
Waarom, terwijl jij enkel haat hebt getoond
Om jou te verliezen is haar grootste angst
En vooral als je gaat zonder een afscheid
Maar zij,ze moet nog het langst..