Liefde vraagt lef?

Liefde, iedereen kent het.
Het is iets kwetsbaars en soms niet te voorspellen. Elke liefde is anders en over mijn liefde gesproken, die is nu gestrand op een eenzaam en pijnlijk eiland. Dat wil zeggen, ik houd nog vast aan iets wat er niet meer is?

Al kon je maar een paar minuten uit je leven kon wissen. Dat was het genoeg geweest en dan had het dit alles bespaard. Een paar minuten van verstarring, onmacht en onzekerheid. Fouten herstellen is niet eenvoudig of eigenlijk onmogelijk. Het enige wat je zou kunnen doen is een spijtbetuiging. Je gevoel tonen en uitspreken. Is daarvoor lef nodig? Is mijn daad lef? Het tonen van mijn gevoel door middel van vele lichtbronnen met romantische kleuren op het water? En daarnaast vertellen dat je van iemand houdt?

Vastberaden heb ik mijn daad uitgevoerd en het uiteindelijke beeld was zoals ik het gepland en gedroomd had. Er vormde zich een pad van lichten van mijn geliefde tot aan waar ik stond. De zenuwen gierde door mijn lichaam. Niet wetend wat er daarna zou gebeuren en welke reactie ik terug zou krijgen. Deze minuten waren wel te beschrijven als de meest zenuwslopende minuten die ik in tijden gehad had, misschien wel uit mijn leven. Trillende ledematen en een hart dat mijn keel uit klopte. Gelukkig was de afstand te groot om mijn zenuwen te kunnen zien.

Alles was al wekenlang uitgedacht en gepland. Zo ging ik het doen. Bij nader inzien waarschijnlijk iets wat ik graag zou zien wanneer de rollen omgedraaid waren? Maar dit was mijn gevoel en mijn hart dat sprak. Men zegt toch altijd dat je gevoel/hart moet volgen?
Mijn liefde heb ik geschonken en angst op dat moment overwonnen. Angst voor een agressieve of een andere onverwachte reactie. Ik heb een kwetsbare kant laten zien, iets wat ik alleen zou doen bij iemand waar ik echt van houd. Als ik het nogmaals over zou kunnen doen, zou ik het precies hetzelfde doen. Ook al was de reactie niet zoals verwacht. Deze man is eerlijk waar goud waard, eentje waar ik alles voor over zou hebben. Hoe vaak in je leven maak je mee dat je denkt; ‘Ja, dit is hem! Hij maakt mij compleet.’?