Lef

In de wereld waarin wij leven is alles mogelijk. Je kan het zo gek niet bedenken of het gebeurt. En omdat wij de hele dag online zijn met de iedereen, kom je het nog allemaal te weten ook. Van bootvluchtelingenrampen tot een Fuck-de-Koning-roeper. En van plofkippen tot schreeuwen tijdens dodenherdenking.
Al die dingen hebben één ding gemeen: je moet het lef maar hebben.

Om een te kleine boot met zwaar betalende vluchtende medemensen tot zinken te brengen. Of de Koning in het openbaar te beledigen. Of kippen op te pompen en geen respect te hebben voor de Holocaust.

Nou waren dit zomaar wat actuele dingetjes maar toen ik mij afvroeg wanneer ík nu eens het lef heb gehad om iets te doen waar dat voor nodig was kwam ik met heel veel moeite op een paar waaghalskunstjes, zoals het op een wiebelende ladder een hoge boom snoeien en een stopcontact repareren met de stroom er nog op. Ook kan ik mij nog de krakersrellen tijdens de kroning van Beatrix herinneren, toen ik op het dak van een tramhaltehokje op afstand naar de rook keek. En.. ik ben na een jaar voor tandarts gestudeerd te hebben naar de kunstacademie gegaan. Tegen de wil van mijn vader in, die die stap vergeleek met het wonen in Aerdenhout of in een hutje op de hei. Ja, hier heb ik toch wel lef getoond door mijn eigen gevoel te volgen. Op de universiteit waren 200 eerste jaars waarvan 3 met lang haar: twee Indische meisjes en ik. Zij kwamen geregeld met hun haar in de aandrijfbanden van de boormachines op het practicum en werden dan liefdevol bijgestaan door assistenten bij het ontwarren. Ik was de beste van allemaal, kwam nooit ergens tussen, maar kreeg wegens het hebben van een niet-klinisch uiterlijk een onvoldoende. Ik geef toe, ook mijn suède laarzen stonden niet echt vertrouwenwekkend onder de witte jas. Ook kwam ik in opstand tegen streberige corps-ballen die wél in militaire dienst hadden gezeten. Ik had een Puch en schold op alle Kreidler rijders, hield van Underground en haatte Elvis, rookte Javaanse Jongens en blowde in het weekend. Op de kunstacademie waar ik een jaar later op zat was dat allemaal doodnormaal. Daarna begon een succesvolle carrière. 45 jaar later woon ik prima en ben ik nog steeds blij dat ik toen het lef heb gehad het risico op een slechte behuizing in de toekomst voor lief te nemen.