Kortzichtigheid

Een jaar of wat eerder verkondigde Pechtold dat mensen die niet tegen de geur van een geslacht schaap kunnen, geen kosmopolieten zijn. Toen viel me al in dat hij behoorlijk wereldvreemd is, als je dat tenminste behoorlijk kunt noemen. Ik betwijfel het ten zeerste. Dit is een voorbeeld van hoe de meeste van onze politici naar andere mensen in onze samenleving kijken. Met een voorbeeld uit de praktijk, flatgebouwen in Hoofddorp waar allerlei dierlijk slachtafval in stortkokers of over balkons wordt gekieperd. Dat is op z’n zachtst gezegd onfris, nou niet wat je noemt prettig om in te leven.

Jetta Klijnsma verkondigt naast allerlei onzalige plannen het idee dat iedereen een volkstuintje moet hebben. Een belachelijke gedachte, met Amsterdam als voorbeeld. Waar vind je nog ruimte en waar haalt zij de gore moed vandaan? Even dacht ik dat de tuinkruidenactie van Appie ook uit haar koker kwam. Met balkons als een begin. Plant ze vol met plantjes, een geweldig idee. Dat balkons bedoeld zijn als aanvullende leefruimte, een klein buiten voor flatbewoners, is niet aan haar besteed.

Zo rollen er meer rare kronkels uit onze politieke lagen en ambtenaren geven daar invulling aan. Zij zijn namelijk belast met de uitwerking en uitvoering. Dat gebeurt star, zo gaat dat met angstige mensen. Die zijn er aan twee kanten en ook daar zijn veel voorbeelden van te geven. Aan de ontvangende kant is dat niet om vrolijk van te worden. Blijkbaar wordt nu al van mensen verwacht dat ze de voorspellende gave hebben, te kunnen voorzien tegen welke lichamelijke beperkingen ze later oplopen. Nog een praktijkvoorbeeld.

Mijn vader heeft macula degeneratie. Daardoor is zijn gezichtsvermogen gering. Het verslechtert meer en meer. Dat is medisch te voorzien. Dat zal op termijn leiden tot volkomen blindheid, tenzij hij eerder sterft. Misschien wordt dat laatste als oplossing vanuit onze bestuurslagen gezien. Want intussen gebeurt er weinig wat zorg betreft, behalve lapmiddelen. Natuurlijk kosten die geld en dat is blijkbaar schaars. Daarom kost het veel moeite om noodzakelijke voorzieningen aan te brengen in de woning van mijn ouders.

Mijn moeder lijdt aan artrose, waardoor ze onder meer moeilijk loopt. Met haar scootmobiel kan ze iets uit de voeten. Geen tweepersoons mobiel vervoer, daar was mijn vader eerder namelijk “te goed” voor. Dat is niet meer en dat was te voorzien. Behalve door onze regeerders, die lijden namelijk aan iets naars. Kortzichtigheid.