Intiem in de trein – Gezelligheid kent geen tijd

Je kent het wel. De intense drang om te vluchten, omdat je niet weet waar je kijken moet.
Die drang overspoelde me een kleine tijd geleden. Ik zat in de trein. Alleen. Lege coupé. Donkerblauwe stoelen. Rustige stilte. Zachte zonnestralen. Alles zag er vredig uit. Jawel, vredig. Zo voelde ik me toen nog.

De eerste twee stations was er niets aan de hand. Ik genoot stil van het uitzicht en de rust om me heen. Tot we bij dat derde station kwamen. Dat derde station, man, man, waren we daar maar nooit gestopt.
Samen liepen ze naar binnen. Hij, slonzig gekleed, lang vet haar, wijde kleding, grijs sikje. Ik wil natuurlijk niemand in een hokje plaatsen. Maar stiekem ben je het met me eens. Het was zo’n type. Zo’n type dat vaak shag rookt en televisieprogramma’s als ‘Echte meisjes in de jungle’ kijkt. Hij loerde om zich heen. Zij liep achter hem aan. Je zou haar kunnen omschrijven als vrij stevig. Hiermee bedoel ik echt best wel heel vrij stevig. Nu staan vrij stevige mensen als zij er om bekend dat ze gezellig zijn, dus ik was erg benieuwd. Het zou nog even duren voor we weer stopten, dus gezelligheid zou leuk zijn, dacht ik bij mezelf.
Ze gingen naast elkaar zitten aan de andere kant van het gangpad, op twee stoelen tegenover de mijne. Ik lachte vriendelijk en hoopte mee te kunnen luisteren met een, jawel, gezellig gesprek.

We waren twee tellen onderweg, en toen begon het. Eerst een paar kusjes. Nu ben ik niet zo van het kussen in het openbaar, maar ach, elkaar een kusje geven moet kunnen. Ik keek naar hoe het rode piekhaar van de vrouw bewoog. Het werd heftiger. De stilte werd ineens verbroken door smakkende geluiden, en ik vroeg me af waarom ik ook alweer zo nodig in deze coupé wilde zitten. Het smakken duurde ongeveer 5 minuten. Details bespaar ik je.

Al die tijd zaten zij recht in mijn blikveld. Als ik ten einde raad naar buiten keek, zag ik ze in de spiegeling van het raam. Waar ik ook keek, ik zag twee hevig zoenende vijftigers.
Even was het stil. Voorzichtig wierp ik een blik op de twee. Vanaf dat moment, lieve lezer, ben ik getraumatiseerd. De vrouw. Jurk omlaag. BH omlaag. De man. Ach, waarom vertel ik je dit? Het was vreselijk. De gezelligheid waar ik op had gehoopt, was ineens een heel andere gezelligheid geworden. Vol ongeloof staarde ik naar de twee.

Toen klonk de snerpende stem van de vrij stevige vrouw door de coupé: ‘Niet zo vies kijken, meissie!’

Gezelligheid kent geen tijd. O, wat heb ik die uitdrukking gevoeld die dag.