Ik zie, ik zie wat jij niet ziet…

Blinde mensen.Ik zie ze regelmatig op het station. Zwaaiend met hun stok slaan zij zich letterlijk en figuurlijk door de mensenmassa. Geïrriteerd en onbegrepen worden ze dan vaak nagekeken, maar daar hebben blinde mensen geen last van.

Toch vind ik ze altijd een beetje zielig. Niets, maar dan ook niets kunnen zien! Altijd afhankelijk van je stok, je hond, je gehoor of nog erger: van mensen! In een maatschappij waar we gewend zijn om op individuele wijze onze klusjes te klaren, schuifelen hier en daar wat blinde mensen in afhankelijkheid voorbij. In afwachting van wat er komen gaat.

Zo ontmoette ik vanochtend een blinde vrouw in de trein onderweg naar mijn stage. Ze stond aan de verkeerde kant voor de deur te wachten, want het perron schoof aan de andere kant voorbij. Omdat niemand deze vrouw verder hielp, gaf ik haar aanwijzingen en verlieten wij samen de trein. Ze vroeg de weg naar het kantoor van een hulpverlenende instantie waar naartoe ik de weg wel wist. Namelijk een ‘rete’ drukke straat waar de overlevingskans van een blinde tijdens de spits nihil is. Deze blinde vrouw zou hoe dan ook veilig op haar bestemming aankomen en ik zou daar persoonlijk voor zorgen!

Als een ware heldin begeleidde ik haar door de menigte over straat. Tikkend met haar stok sloeg ze de mensen uit haar buurt. Nieuwsgierig vroeg ik naar haar werk en waar ze vandaan komt en al gauw ontdekte ik een aantal overeenkomsten met haar. Een gedragswetenschapper, uit de stad waar mijn vader vandaan komt, onderweg naar het kantoor waar ik gisteren nog een afspraak had. Hoe toevallig wil je het hebben?

Na een half uur wandelen liet ik haar bij de receptie van het kantoor achter. Trots op mezelf dat ik ‘dag’ riep in plaats van ‘tot ziens’, liep ik het hele stuk weer terug. Ik voelde me goed en gelukkig, mijn dag kon niet meer stuk! Eenmaal op stage vertelde ik het verhaal in geuren en kleuren en schitterde ik van blijdschap. Maar waarom eigenlijk? Om de leuke en interessante ontmoeting of omdat ik deze morgen als heldin een goede daad had verricht?

Beschaamd dacht ik terug aan deze blinde vrouw. Vanochtend was zij in alle vroegte vertrokken om naar haar werk te gaan. Geen man die haar gedag kuste, of een collega die haar een lift gaf naar deze onbekende plek. Niemand waarmee zij haar dag begon, behalve een snotneus met een te groot ego. Een snotneus die dacht de heldin van de dag te zijn.

De enige heldin van deze dag is blind en schuifelt in afhankelijkheid voorbij.