Ik wil geen stadsboom zijn..

Zelfbewust. Rug recht, stem beheerst. Je kijkt met een blik vol zelfvertrouwen de wereld in. De wereld die je vaak blij maakt en soms teleurstelt.

Jij voelt je uniek, net als ieder ander mens. Meer of minder. In groepen val je op. Individueel ben je stil. Maar als niemand het ziet dans je in de auto, lacht hardop om de schattige zwanen in de sloot en gooit je haren los op het ritme van de zonnestralen. Zoals jij bent alleen, is nog veel krachtiger dan in groepsverband. Dan ben je puur zonder zoute korrels van verwachtingen. Normen die je tegenstaan.

Het liefst zou je elke stoeptegel uit de grond trekken en er een kunstwerk van willen maken. Je zou elke geplante boom in de stad een plekje in een prachtig bos gunnen. Puur omdat je jezelf zo voelt: een geplante boom in de stenen, versteende maatschappij. Je voelt je niet thuis tussen het beton.

Je wortels liggen bij de andere boomwortels in het levendige groen. In het bos. Waar zuurstof is en blaadjes mogen dwarrelen, zonder dat ze opgezogen worden door een vuilniskar. Waar bomen naar hartenlust mogen groeien, zonder dat ze hardhandig gesnoeid worden. Takken eraf en gekortwiekt. Simpelweg omdat het dan pas binnen het straatbeeld past. Omdat niemand er dan last van heeft. Zo’n stadsboom wil ik niet zijn. Ik wil ongeremd groeien: ontkiemen in de lente, bloeien in de zomer, alle kleuren van de regenboog aannemen in de herfst. En in de winter wil ik de fluwelen laag van sneeuw voelen en genieten van prachtige winterse landschappen.

Laat mij groeien in de natuur, waar ik me thuisvoel. Waar ik mezelf ben en terugvindt…