Ik voel mij hier thuis!

“Eet je gewoon rundvlees?”, “Waar kom je echt vandaan?”, “Wil je je echte ouders ontmoeten?”, “Wil jij niet meedoen aan Spoorloos?”, “Konden je ouders geen kinderen krijgen?”. Een aantal vragen waar ik regelmatig aan onderworpen word. Of ik er moeite heb om erover te praten? Absoluut niet! Praten om hardnekkige vooroordelen weg te nemen, vind ik soms wat lastiger.

Misschien komt het door het beeld van donkere kindjes die in blanke Hollandse gezinnen terechtkomen. Maar over het fenomeen adoptie wordt vaak zwart- wit gedacht. Gelukkig is het niet zwart- wit. Mijn ouders hebben mij niet geadopteerd, omdat ze geen kinderen konden krijgen. En ik wil mijn biologische ouders niet gaan zoeken in India, sorry gewoonweg geen interesse. En mijn broer, biologisch kind van mijn adoptieouders, is niet voorgetrokken, -mocht hij willen, HA-.

De laatste jaren is adoptie steeds meer onder de aandacht en zelfs glamour geworden. Naast de Angelina’s op deze wereld wil Kim Kardashian ook kinderen uit Thailand adopteren. Dus ontstaat er een ethische discussie of het oké is om ‘kansarme donkere kindjes’ uit exotische oorden mee te nemen naar Nederland. Wij zijn het er denk ik allemaal over eens dat het niet fraai om ‘kinderen af te troggelen’. Het lijkt mij ook fijn als het altijd transparant, open en eerlijk gebeurt. Maar is dat haalbaar? Ik vrees van niet. Net zo onhaalbaar als wereldvrede als je het mij vraagt. Verder kan ik je ook eerlijk vertellen dat de adoptieprocedure voor adoptieouders niet echt een feest is. Je moet een heel lange adem hebben, veel tijd, geld en energie investeren en je weet nooit zeker waar je aan toe bent.

Maar moet je het daarom maar helemaal afschaffen? Ik denk het niet. Niet elk adoptiekind uit China, India of Brazilië is ‘afgetroggeld’? Niet elk adoptiekind heeft hechtingsproblemen. Niet elk adoptiekind krijgt op zijn of haar 21ste een identiteitscrisis. Hebben wij als adoptiekinderen vragen, ja. Hebben wij net een andere geschiedenis, ja. Net als elk kind draag ik dingen mee, dingen die mij vormen, die mij sterker maken, kortom de welbekende leuke en minder leuke dingen van het leven.

En daarom kan ik het niet vaak genoeg zeggen. Ik ben Thomsy en ik ben geadopteerd en ontzettend blij dat ik hier woon. Ik ben trots op mijn ouders en ik voel mij hier thuis!