Heb lef om anders te zijn!

Durven wij nog buiten onze ‘comfort zone’ te acteren? Wie durft er nog op zoek te gaan naar nieuwe waarheden? Kent u de magische levenskunstenaar, die zich angstvallig en veilig in ons diepste zelf verborgen houdt? Wie durft er nog te spelen? Kleur te geven aan een dag? Wie van ons durft in een bomvolle trein de ander spontaan te verblijden met een gratis glimlach, een ondeugende knipoog of een welgemeend compliment?
Herhalen wij niet wekelijks, rennend van huis naar werk, opnieuw hetzelfde ritueel? Stressend verdwijnen wij in de anonimiteit van de grote stad. Hoe creatief verstoppen wij ons,dag in dag uit,in onze status? Uniformen? Drie delige pakken? Apple designs? Met behulp van subtiele oordopjes en enorme hi-tech koptelefoons afgesloten van de buitenwereld?

Met een brede glimlach denk ik terug aan die regenachtige maandagochtend. Ogenschijnlijk een doordeweekse werkdag als alle anderen in rij. Druppelsgewijs verzamelden zich de reizigers bij de halte van lijn 25. In stilte vormden zij een kleurrijke ketting met een diversiteit aan gedrag. Verscholen achter de ochtendkrant, verdwaald in de virtuele wereld, kauwend middenin het ochtendontbijt of spiegelend met mascararoller en lippenstift. Met een schamel ‘goedemorgen’ sluit ik aan in de rij. Het lijkt alsof de rij gehypnotiseerd is door de Rattenvanger van Hamelen. Er volgt geen enkele reactie. Bij aankomst van de tram word ik op de valreep ongevraagd deelgenoot van het sexleven van de anonieme reiziger naast mij. De anonimiteit en de verdwaasdheid waarmee deze reizigers verscholen lijken in hun eigen wereld, is wat zij gemeen hebben.De tram stopt en zodra de deuren zich achter ons sluiten, loopt de tramcontroleur van achteruit de tram naar voren. Een goeduitziende jongeman van rond de 30 jaar. Vooraan, net achter de bestuurderscabine, blijft hij staan en draait zich om naar het publiek en roept luid en duidelijk door de tram heen: ‘Goedemorgen mensen, wat fijn dat jullie er vandaag weer allemaal zijn!’. Vervolgens controleert hij de vervoersbewijzen en met iedere reiziger, geen enkele uitgezonderd, maakt hij spontaan hardop een praatje. Gesprekjes van ‘Wat zit je haar vandaag leuk’ tot ‘Is je chiwawa al beter?’. Op reis… Wezenloze, chagrijnige gezichten vol verbazing, volledig verward, nog nauwelijks in staat om adequaat te reageren op deze spontaniteit en oprechte sociale vrolijkheid.
Hilarische taferelen voor de maandagochtend, humor met een vleugje zelfspot.
Wie begroet u vandaag spontaan?