Haarscheurtjes in mijn geloof

De NS, ik geloof er oprecht in! Ik ben degene die op verjaardagsfeestjes goede redenen aanvoert waarom reizen met de trein fijn is. Langs de files razen, alvast je mailtjes doornemen… Teveel om op te noemen! Mijn voorkeur komt ook voort uit mijn desinteresse in auto’s. Onze onlangs aangeschafte auto wordt ook door mij gebruikt, maar ik heb er niks mee; zero interest. ‘Wat is het nummerbord?’, ‘is jullie auto een 1.4?’ pareer ik met ‘het is een zwarte’.

Maar heel soms komen er kleine haarscheurtjes in mijn geloof. Niet wanneer de trein bomvol zit en ik mij er nog in moet wurmen. Ook niet wanneer de trein ‘alweer 5 minuten vertraagd is’. Wel bij de volgende soort situaties.

Na de opstap, de zon opkomend en kriebelend op mijn gezicht, zet ik mijzelf in een vier-zitter. Keurig op tijd schrijdt de intercity uit het noorden van het land binnen en sprinten er enkele forenzen om ‘mijn’ trein nog te halen. Overbodig, weet ik, want er wordt altijd netjes gewacht. Het wordt aangenaam gezellig in de trein en er komen twee dames tegenover mij zitten. Ik sla mijn krantje open. Mijn ochtend kan niet meer stuk. Totdat….

De trein begint te rijden en de dames tegenover mij verwoed op hun smartphones gaan tikken. Niet storend, maar wel wanneer dame 1 op geluidsniveau 10, zonder haar blik af te wenden van haar scherm begint met ‘Weet je, ik ben mijn portemonnee vorige week verloren’. Dame 2, op idem geluidsniveau, reageert met: ‘Oh jee, de NRC stopt ermee’. Dame 1 antwoordt onthutst met ‘krijg ik ineens een berichtje van een onbekende man en wat denk je…?’ Dame 2 vult in ‘de WiFi is hier echt slecht. Dat zet ik op Twitter!’.

Bovenstaande is helaas niet overdreven. Ook ik ‘duik’ vaak genoeg in mijn smartphone en zet mijn muziek lekker hard. Zodra er iemand meereist probeer ik echter volgens de sociale normen te communiceren. De desinteresse in de omgeving en medemens, het gebrek aan rust om een goed gesprek te voeren: dat maakt reizen met het OV minder plezierig. De dames hierboven zullen daarom ook gebaat zijn bij een stoorzender voor mobiele telefonie en niet met uitbreiding van het WiFi-netwerk in de trein. Wellicht dat dit ervoor zorgt dat zij (en met hen anderen) hun apparaatjes voor luttele minuten met rust kunnen laten. Technologie díént de mens. Ik denk dat ik morgen een goed boek meeneem.