Grootse groei, ODE AAN MIJN ZOON

Ze was jong, alleenstaand, zat in de Bijstand en had drie kinderen op wie ze verliefd was vanaf de dag dat ze wist dat ze zwanger was. Ze was een vrolijke, strenge, gevoelige moeder, die altijd aanwezig was, koekjes en brood bakte, en minstens twee keer per dag een verse maaltijd voorzette. Ze had een zware, gevaarlijke jeugd gehad en geleerd dat ze lelijk, waardeloos en dom was.
Ook omdat haar kinderen opbeurende en lieve dingen tegen haar zeiden, wist ze ondertussen mentaal dat de vroegere indoctrinaties niet klopten. Desondanks was ze nog te onzeker om voor zichzelf en haar kinderen op te komen en haar eigenwaarde te leven. Buren pestten en ze liet ze.
Haar negenjarige oudste werd diepongelukkig op school. Dat er vijf leraren binnen een half jaar voor zijn klas stonden, maakte het voor alle leerlingen moeilijk. De moeder raakte in paniek, want ze zag haar zoon zijn levenslust en (emotionele) gezondheid verliezen.
Hij werd regelmatig getest – vage diagnoses waar de leraren en zijzelf niets mee konden. Met het schoolhoofd keek ze zelfs naar een cluster 4-school, maar hemeldank zag ook hij dat “het joch daar niet gelukkig gaat worden.”
Toen er weer een nieuwe lerares voor zijn neus stond, besloot ze, intuïtief en tot haar eigen schrik, om thuisonderwijs te gaan geven.
De leerplichtambtenaren hadden haar natuurlijk meteen een proces-verbaal aan de broek gesmeerd. Haar advocaat was erg negatief, dus ontsloeg ze hem en ging terug naar het gemeentehuis waar ze vanuit haar hart bezield sprak. Ze snapte, zei ze, dat het voor hen om regels ging, maar voor haar was het een kwestie van liefde en het bestónd niet dat er een wet was die haar verbood haar zoon de o zo nodige rust en aandacht te geven.
Ze verscheurden het proces-verbaal.
Haar oudste uit het schoolsysteem halen was de eerste stap naar zelfwaarde, geluk en zelfstandigheid in denken en doen, zowel voor hem, haar dochters als zichzelf.
Na vier maanden gestructureerd thuisonderwijs deed hij de officiële Cito-toets. Hij scoorde anderhalf jaar boven zijn leeftijdsgenoten.

Je bent nu 21 jaar. Pas in 2008 werd je gediagnosticeerd op autisme – een stempel, een opluchting. Je volgt niet de meute maar je instinct, woont drie jaar op jezelf in een zelf uitgekozen stad, hebt vrienden, geld, geniet meer van je leven en bent meer open, positiever, moediger, dankbaarder en respectvoller dan welke leeftijdgenoot we ook kennen. TROTS!