Een terrasje pikken

"Ober, een koffie verkeerd, een cappuccino, een spa blauw en een cola light alstublieft", vraag ik nietsvermoedend en op een goede afloop wachtend aan Guido (dat stond trouwens op zijn naamkaartje), aan onze aangewezen terrasloper. We hebben een lekker stuk gewandeld en verheugen ons op het kostelijke vocht. Guido pakt een soort IPhone 9 uit zijn bilzak en begint met een pennetje wat toetsjes in te drukken. Wij maken het ons gemakkelijk, jasjes uit, mouwen opgestroopt en de babbels beginnen. Gezellig twee koppeltjes op een vrije zaterdagmiddag. "Zouden ze ons vergeten zijn" vraagt Freek.

We zijn immers twintig minuten verder en mijn tong hangt op mijn knieën. Als er nou 5 bussen langs de weg stonden en 12 man personeel rondrende. Niets was echter minder waar. Het was gezellig druk en ik, als oud horecawerker had ‘t waarschijnlijk met één hand op de rug en ‘n blinddoek aangekund. Na wederom 10 minuten wachttijd kwam Marianne onze bestelling brengen. Die computertjes zullen wel op elkaar zijn afgestemd. Marianne had een lekkere room tomatensoep, een groene ijsthee en ‘n duveltje op haar dienblaadje staan. "Voor wie is de soep" vroeg ze hoopvol. Had ik daar een kwartier op moeten wachten? "Juffrouw u hebt waarschijnlijk de verkeerde tafel op het oog", zei ik. "Maar dit is toch tafel 19" zei Marianne. "Al was het tafel 30" zei ik, "Dit is niet onze bestelling." "Shit", zei Marianne, waarvan ik haar ABN hoger inschatte. "Even aan mijn collega vragen".

Waar was Guido? Dit akkefietje kostte weer 5 minuten. "Wat had u nou besteld?". Daar gingen we weer. Mijn tong hing niet meer op mijn knieën, maar plakte nu aan mijn gehemelte. We kregen onze bestelling nu wat sneller, wat heet sneller, Freek was alweer aan een nieuwe scheerbeurt toe. We lieten ons echter niet ontmoedigen en genoten van onze versnaperingen. Nog een rondje bestellen in dit etablissement ging ons wat te ver en we besloten dan ook maar te betalen. Mijn vrouw ging de rekening binnen aan de bar pinnen (ons weer een kwartier wachttijd besparend) en wij konden ons weer fatsoeneren om nog wat verder te lopen óf een ander leuk cafeetje te zoeken. "Waar blijft Anja toch?" Eindelijk kwam ze hoofdschuddend het café uitgelopen, de bon op haar netvliezen geplakt. "Waar bleef je toch" riepen wij haar toe. "2 broodjes geitenkaas en 2 koffie hebben we toch niet gehad". "Voor ik het wist stonden er al drie personeelsleden bij me om uitleg van zaken te geven".

Een middag terrasjes pikken, heerlijk toch!