Een kijkje in m’n brein

vincent394 21 mei 2015

Zoals gewoonlijk ga ik , net zoals veel andere studenten, elke ochtend met het openbaar vervoer. Als ik de bus in de verte zie naderen, begin ik te twijfelen over zeer belangrijke dingen. De belangrijkste beslissing die ik moet nemen is ongetwijfeld of ik m’n hand omhoog moet steken om aan te geven aan de buschauffeur dat ik mee wil. Na wat flinke ophef in m’n hersens neem ik het geniale besluit om niet m’n hand op te steken, maar om een beetje naar voren te lopen. Dit vindt de buschauffeur blijkbaar goed genoeg en stopt.

Als ik eenmal de bus in ben gekomen constateer ik dat het behoorlijk druk is. Er staan een stuk of wat mensen in het gangpad. Helemaal achter in de bus zie ik nog 1 plek vrij, die overigens wordt beschouwd als een plek waarvan het maatschappelijk geaccepteerd is dat die vrijgelaten wordt. Maar dit terzijde. Ik ben vastbesloten om daar te gaan zitten, omdat staan toch niet echt word gezien als een fantastische bezigheid. Wat behoorlijk belangrijk is dat het ik het besluit snel neem, want als ik namelijk even blijf staan, zal het des te raarder zijn om er na een tijdje alsnog daar te gaan zitten.Wurmend door een menigte van medestudenten, die genoegen hadden genomen met staan, besef ik dat ik nogal opval. Teruggaan is geen optie spookt door m’n hoofd. Ik ging verder. M’n eindbestemming was in zicht. Uiteindelijk moest ik uiteraard de overbodige en geforceerde vraag ’mag ik hier wel zitten’ stellen. Er werd in koor gezegd ja hoor.

Eindelijk is er sprake van rust. Muziek luisteren maakt het eigenlijk nog wat fijner om in de bus te zitten. Dus dat ga ik doen. Vervolgens word ik geconfronteerd met de deprimerende realiteit, nadat ik even helemaal opging in het muziek dat ik luister. Er is eigenlijk deze dag een deadline voor een verslag. Die gedachte vervaagt gelukkig snel weer. Het gene wat ik veel interessanter vind was het feit dat m’n gedachtes opeens van het muziek overging naar de realiteit. Dit gevoel heb ik nog nooit bewust geanalyseerd. Het gevoel dat je opeens gaat nadenken en dat je er eigenlijk een beetje van schrikt dat je gaat nadenken. fascinerend.