Een groot lintje

Woensdagavond zes uur. Een hockeystick zorgt voor een flinke klap op de knie van onze oudste dochter Britt (10). Na de klap tijdens de training viel ze ook nog met haar knie op de grasmat. Staan en lopen ging niet, reden om de Huisartsenpost te bellen. De assistente toonde zich oprecht bezorgd en liet weten dat we direct konden komen, zodat een huisarts de knie kon ‘beoordelen’.

Bij aankomst vroeg de portier of hij kon assisteren of een rolstoel moest halen. Na enkele ogenblikken waren we aan de beurt en de huisarts vond het raadzaam om bij de Spoedeisende Hulp (SEH) een foto te laten maken. Nadat we ons gemeld hadden bij de SEH veranderde de situatie. Er kwamen plots 3 ambulances ‘binnengereden’ en de wachtkamer stroomde vol met andere patiënten. Begrip was ver te zoeken. Iedereen ‘wilde voor’ en de SEH-medewerkers moesten heel wat verwensingen ontvangen. Britt en ik keken elkaar vreemd aan. “Waarom zijn die mensen niet blij dat ze geholpen worden”, vroeg ze terwijl ze met haar pijnlijke knie in de rolstoel zat. Ze liet weten dat andere mensen rustig eerder geholpen mochten worden, wij konden gerust wachten. Toen wij vervolgens ook nog eerder geholpen werden omdat de foto door een laborant wordt gemaakt en niet door een arts, was het begrip bij andere SEH-bezoekers ver te zoeken, hetgeen zij verbaal ook aan de medewerkers lieten weten. Helemaal bijzonder was de actie van een mevrouw die de SEH-medewerkers met haar smartphone fotografeerde ‘als bewijs van hun onvermogen om snel te helpen’ .

Een beveiligingsmedewerker verwijderde de foto’s van haar telefoon. Goed, het was druk. Onze avond was ook voorbij. Nou en? Uiteindelijk konden we om 22.00u naar huis. Geen breuk, een flinke kneuzing, rusten en volgende week op controle. Het zij zo. De blik van mijn dochter waarom mensen niet blij zijn dat er een EHBO is en dat die mensen er juist zijn om anderen te helpen, houdt me nog steeds bezig. Waarom agressie tegen deze hulpverleners die 24×7 voor anderen klaar staan? Ik snap het niet. Na een avondje SEH heb ik nog meer respect en waardering voor deze hulpverleners. Ooit zei een bestuurder zeer duidelijk en ondiplomatiek “ze moeten met hun poten van onze hulpverleners afblijven”. En zo is het maar net. Hopelijk ‘behaagt het onze majesteit’ om de volgende Koningsdag alle hulpverleners symbolisch een groot lintje te geven.