De heg, kom op zeg

Laatst zat ik zoals elke ochtend in de keuken koffie te drinken. Terwijl ik gedachteloos naar buiten zat te staren viel het mij op dat mijn vader de heg aan het snoeien was. Toen kwam mijn moeder binnen en vertelde mij dat het hoog nodig was dat die heg gesnoeid werd. Terwijl ik verder ging aan mijn koffie bleven die woorden en die heg in mijn hoofd hangen, waarom is het eigenlijk hoog nodig om de heg te snoeien?

Nu klink ik ongetwijfeld ontzettend afgezaagd en ik heb eigenlijk nooit deze gedachtes, maar ik begon me af te vragen of de kinderen in Afrika ook willen dat hun heg gesnoeid is, of dat soldaten in oorlogslanden een netjes bijgehouden tuintje ook hoog nodig vinden. Met al deze vragen in mijn achterhoofd ging ik de deur uit en tot mijn verbazing was bijna de hele straat bezig met de tuin. Wat kan er toch zo belangrijk voor ons zijn aan die tuin?

Misschien is het wel een uitingsvorm van individualiteit, dat we allemaal onze eigen gekozen plantjes in de voortuin willen om te laten zien wat voor soort mens wij zijn. We willen een heg om te bepalen hoeveel privacy we hebben. Tegels, schelpjes, zandpaden. We willen allemaal ons eigen ding omdat we vergeten zijn hoe tevreden we zouden moeten zijn met iets wat we al hebben. Wat nou als iedere voortuin hetzelfde was, een heg, wat plantjes en een stenen pad naar de voordeur, zouden we daar blij mee zijn? Allemaal diezelfde heg, ik denk het niet. Maar waarom kunnen we niet blij zijn dat we überhaupt een voortuin hebben terwijl er mensen zijn die hun heg in vlammen hebben zien opgaan toen er een bom in neerkwam. Is hun leven nu voorbij? Omdat ze hun heg, hun persoonlijkheid, verloren zijn?

Misschien is het dat we de overlevingsdrang zijn verloren door automatisering en vrede in ons land, je hoort soms zeggen dat verveling en vrede hand in hand gaan. Soms zouden we willen dat er iets gebeurt, gewoon puur en alleen om die verveling te doorbreken, zodat de heg opeens niet meer zo belangrijk is.