Brief aan Anne

Beste Anne,

Wat moet ik vaak aan je denken. Als kind al hield het me bezig.
Waarom jij? Totale willekeur is het enige antwoord wat ik hierop kan vinden.
Denkend aan alles wat je hebt meegemaakt en wat een horror dat voor je geweest moet zijn. Je was misschien niet eens een bijzonder meisje. Niet beroemd, berucht of opvallend. Niet speciaal mooi. Maar een meisje net als ik vroeger was.
Jij hield ook van schrijven, net als ik. Met een eenvoudige oprechtheid zoals past bij een tiener.
Je woonde in Amsterdam. Ging naar school en had vriendinnen. Je had dromen en passies. Volgens mij zal niemand ooit goed kunnen begrijpen waar mensen zoveel haat vandaan kunnen halen om zo’n onschuldige meid zoals jij en met jou vele onschuldige anderen, zoiets aan te kunnen doen.
Jij verdiende een normaal leven met je eigen schone pijnen ervan: het hebben van een gebroken hart, verdriet en ander verlies wat er bij hoort.
Jij verdiende opgroeien en volwassen worden. Genieten en feesten, de liefde ervaren en misschien een gezin stichten.
Waardevol leven.
Niemand zal ooit kunnen begrijpen, kunnen voelen hoe het voor je was toen jouw leven verscheurd werd.
Mijn God wat moet er door je heen gegaan zijn op al die verschrikkelijke momenten.
De vreselijke angst, de eenzaamheid, de ellende, de vernedering.
Alleen er aan denken doet me al ellendig voelen.
Je waande je lange tijd veilig in het Achterhuis, maar na de hel van het kamp, moest het bruut eindigen in een vernietigingskamp.
Een soort plaatsvervangende schaamte, namens de latere generaties, bekruipt me over het feit dat de geschiedenis zich soms toch lijkt te herhalen. Net op een andere manier, op kleine of grote schaal, in een andere landen, maar toch hetzelfde.
Kan er zo weinig aan doen.
Mijn woorden hebben niet genoeg kracht.
Het lijkt er zo vaak op dat de mens niet leerbaar is. Maar toch blijf ik hopen.
Lieve Anne, ik wil je zo graag laten weten wat jij met je schrijven toch nog hebt kunnen betekenen voor de wereld. Hoe ironisch dat je dat niet hebt mee mogen maken.
Maar jouw stem is wereldwijd te horen en ik hoop dat het voor altijd na blijft galmen.

Liselotte