Boottochtje? Leuk maar niet op deze manier!

Bijna dagelijks lezen we het nu in de krant, zien het op het journaal en horen het op de radio. De bootvluchtelingen die proberen de oversteek te maken in gammele bootjes naar Griekenland of Italië.

Het is verschrikkelijk. Deze mensen zitten soms dagen op zee, soms zelfs zonder eten of drinken, een deel sterft onderweg ook. Dat is toch verschrikkelijk.

En waarom vangen wij in Nederland maar 500 van die mensen op? Terwijl we er toch veel meer kwijt kunnen toch? Of vinden we het genoeg geweest als samenleving en moeten we er 0 opvangen? 500 dat is nog niet eens een tiende van de mensen die de oversteek de afgelopen tijd hebben geprobeerd te maken. Een tiende maar….

4 mei is zoals elk jaar de dodenherdenking van alle oorlogsslachtoffers die gevallen zijn in welke oorlog dan ook. Maar ik dacht niet alleen aan oorlogsslachtoffers, nee. Ik dacht ook aan allen die zijn gesneuveld bij hun strijd om de zee over te steken en hier in Europa een nieuw leven te beginnen. Een leven wat sommige niet eens gegund wordt, omdat ze vaak in diezelfde gammele bootjes omkomen. Ze betalen veel geld aan de, ik noem ze maar even smokkelaars, en dan halen ze de overkant niet. Hoe moet dat zijn om je dat te beseffen: “Kom lief, we verlaten ons land en gaan naar Europa. Ik heb alles opgespaard en nu heb ik genoeg om ons te laten oversteken.” Enkele uren later in het bootje: “die godvergeten klootzakken hebben mij voorgelogen.” Hij keek nog is om zich heen en zag een hoop mensen. In een bootje voor maar 5 mensen zaten er minstens 25. Hij keek zijn lief nog is aan. “Het spijt me, als ik dit had geweten hadden we misschien beter in ons eigen land kunnen blijven.” Zijn lief knikt maar zegt niks….de tranen stromen over haar wangen. Nog een paar uur later zien ze een groot marineschip. “Hoera, we zijn gered!” roept hij. Ze worden aan boord gebracht en worden overgebracht naar Griekenland. Daar worden ze in een opvangcentrum geduwd. En dan? Daarna zal het voor hen nog een verassing blijven wat er gaat gebeuren, maar één ding is zeker. Hij voelt zich nu veilig en opgevangen. Maar wie weet….wie weet wat er nu met hem gaat gebeuren…