Bijna kampioen.

Al 7 jaar lang, sinds de F-jes, train ik het voetbalteam van mijn zoon. Een team (inmiddels de C6) dat een gebrek aan serieus talent ruimschoots compenseert met humor, wilskracht en kameraadschap. Na de winter hebben ze nog geen wedstrijd verloren en staan ze – met nog drie wedstrijden te gaan – 8 punten los van de rest. Voor het eerst in hun bestaan dreigt het team kampioen te worden. Een wenkend perspectief waar 16 13-jarige jongens al weken van in de ban zijn. Mijn Nokia stroomt iedere dag vol met onzinnige berichtjes en onbegrijpelijke gesprekjes. In de gezamenlijke C6-whatsappgroep gaat het – naast over de nieuwste ‘geaky’ FIFA-packs – vrijwel alleen nog maar over het naderende kampioenschap.

Steeds meer groeit bij mij het besef hoe belangrijk voetbal (en het huidige succes) is in het leven van deze jongens. Deel uitmaken van dit team definiëert ze en geeft ze een identiteit. Het team is een geslaagd voorbeeld van een multiculturele mini-maatschappij waar iedereen ongeacht afkomst en status een eigen plek heeft en waardering krijgt. Jarenlang met elkaar optrekken en gezamenlijk de strijd aangaan, maakt dat de verschillen in thuissituatie en toekomstperspectief (nog) geen vat op ze krijgt. Sahir, die met de oude voetbalschoenen van zijn broer (en vaak zonder ontbijt) het veld betreedt, is minstens zo belangrijk als Lars die minimaal drie keer in het jaar op vakantie gaat.

Nu voel ik al weemoed omdat deze tijdloze saamhorigheid voorbij zal gaan. Sneller dan mij lief is. De eerste signalen kondigen zich al aan. Azit die helaas gaat stoppen, omdat zijn vader graag wil dat hij op zaterdagmiddag in de zaak komt helpen. Onze sterspelers Achmed en Floris die te horen hebben gekregen dat ze het volgend jaar in de selectie mogen proberen. Succes blijft nooit onopgemerkt en kent z’n prijs. Ajax weet er alles van.

Wat gelukkig blijft is een gedeeld verleden dat zijn sporen zal nalaten in de herinneringen van deze jongens. Hopelijk denken ze later met een glimlach terug aan die tijd waarin het leven nog overzichtelijk en simpel was en je samen met je vrienden nog gewoon kampioen kon worden. Dat wat politiek en onderwijs zelden lukt – verschillen overbruggen en saamhorigheid creëren – gaat met sport vaak vanzelf.

Nou ja, wat de toekomst ook gaat brengen en hoe het verleden ook ervaren zal worden. Mochten wij (ja ‘wij’) inderdaad volgende week kampioen worden, gaan we dat in ieder geval onvergetelijk vieren. De platte kar is al gereserveerd.