Beste dief van mijn twee weken oude fiets,

Zo trots als een pauw en zo blij als een kind was ik met mijn tweedehands nieuwe oma fiets! Eindelijk weer lekker rond toeren in mijn geliefde stad Rotterdam. Op de fiets naar werk, met vriendinnen naar de markt, fietsen door de stad. Zo een mooie fiets, als nieuw, gezellige roze ding-dong bel, rekje voorop, met goede sloten, vast iemand met veel geld moet jij hebben gedacht. En, het had gekund, ik heb vier jaar hard gestudeerd en had een goede baan kunnen hebben. Maar het lot sloeg keihard toe, de economische crisis stak de kop op en daarmee werd het vinden van een baan ineens de grootste uitdaging van mijn leven. Weet je, het voelt als afgeserveerd worden door de samenleving; nee sorry, je hebt te weinig ervaring, nee, we hebben een andere kandidaat die beter aansluit bij het profiel, nee, Nee, en nog eens NEE en soms niet eens een NEE, maar überhaupt geen reactie. Ik kan je vertellen, je zelfvertrouwen zakt met de dag.
Nu, ik heb sinds 1,5 jaar toch een baan gevonden! Weliswaar ver onder niveau en weinig uitdaging, maar, ik mag niet klagen, ik heb werk. Feit is, dat ik de eindjes aan elkaar moet knopen, rondkomen gaat moeilijk, want ik werk voor een minimum loon. Toch hoor je mij niet klagen, ik woon nog steeds in Rotterdam en heb lieve vrienden en familie om mij heen. Maar des te blijer was ik wel met mijn fiets voor 90 euro, waar ik toch al snel 2/3 dagen voor moet werken. Afgelopen woensdag stapte ik na een lange werkdag de deur uit en liep naar de plek waar ik ‘s ochtends mijn fiets goed op slot had achter gelaten. Ik zag hem niet, ik zag meer fietsen niet meer staan, dichterbij gekomen zag ik doorgeknipte ijzeren sloten liggen bij de fietsvastmaak-boogjes. Ik keek rond, dit kon toch niet gebeuren, 2 weken heb ik kunnen genieten van mijn fiets en nu was hij weg! Verbijsterd is nog niet eens het goede woord, teleurgesteld, in de mensheid, op klaarlichte dag meerdere fietsen stelen in een dichtbevolkt gebied, ik ken weinig mensen die zo brutaal zijn, en nee, dat is zeker niet iets om trots op te zijn.
Dus nu heb ik een prangende en doch dwingende vraag aan jou: beste fietsendief, wil je je volgende keer beseffen, als je weer een slot doorknipt, dat andere mensen ook hard moeten werken voor hun fiets en dat ze er heel verdrietig van worden als blijkt dat hun welverdiende fiets weg is? Mijn tip van de dag: zoek ook een baan, ook al werk je voor een minimumloon, je wordt echt meer gewaardeerd en krijgt echt meer voldoening dan met je huidige baan!