Bejaarden en buitenlanders

Als kind zijnde kon ik enorm kwaad (lees: agressief) worden om al het onrecht wat ik zag.
Maar al te graag pakte ik op het schoolplein de pesters aan…
Nu, bijna 30, is er eigenlijk niks veranderd. Wat vecht ik graag tegen onrecht en de rotzakken die het bewerkstelligen…

Wanneer ik lees dat Europa de zuidelijke grenzen gaat versterken om mensen in nood het nog lastiger te maken om hier een veilig heenkomen te zoeken word ik furieus.
Wanneer ik lees en hoor wat de gevolgen zijn voor de ouderen van de bezuinigingen in ons land word ik woedend.
Wanneer ik lees over de oorlog in de Oekraïne en wat Europa na laat te doen word ik ziedend.

Voor een lange tijd keek ik het journaal dus niet en las ik de krant evenmin…

Voor het 3e achtereenvolgende jaar hoop ik in oktober naar Zuid-Afrika te vertrekken om daar als vrijwilliger aan het werk te gaan voor de kansarme kinderen.
Nu voor bijna een jaar duw ik dementerende oudjes in een rolstoel zondags naar de kerk omdat ze daar graag heen willen en ze er anders simpelweg niet kunnen komen…
Toen ik op de middelbare school zat hebben mijn ouders voor 3 maanden 2 weeskinderen uit de Oekraïne in huis gehaald om ze te laten zien dat er ook goede plekken in de wereld zijn en ze zo een hart onder de riem te steken.

Wanneer ik nu het journaal aanzet of de krant lees word ik nog steeds kwaad, maar gelukkig ben ik iets wijzer dan dat ik als kind was.
Ik weet nu dat tegen het kwaad vechten met je vuisten weinig zin heeft, je loopt immers zo maar de kans het zelf te worden.
De enige en juiste manier om te vechten tegen het kwade is het doen van het goede!

Nu kijk ik iets vaker het journaal en lees ik wat vaker de krant.

Want hoe klein mijn daden ook zijn, en hoe nutteloos ze vaak ook lijken, ik vecht tegen de rotzooi in de wereld, ik doe wat ik kan, en het voelt goed!
Een heuse aanrader dus. 😉