Anders

Om me heen wordt gekakeld alsof hun leven er vanaf hangt. Een waar kippenhok. Het lukt me niet om me af te sluiten. En waar het over gaat? Zouden ze sterven als ze zouden ophouden met praten? Denk aan uitspraken van meditatiegoeroe’s dat je zelfs in een drukke metro moet kunnen mediteren. Afschermen dus. Krijg het maar moeilijk voor elkaar, ik blijf alles horen. Mijn gedachten gaan twee kanten op. Waarom pakken zij hun verantwoordelijkheden niet? Of: waarom tok ik niet lekker ‘gezellig’ mee?

Een paar dagen later fiets ik naar Angerlo om een uurtje vrijwilligerswerk te gaan doen met gehandicapten. Alles schreeuwt lente. Wellicht mogelijkheden om stukjes met bewoners te gaan wandelen. En inderdaad, na de koffie gooit de begeleidster dit in de groep. De twee die in alles voorop lopen, hebben voordat ik het doorheb hun jassen al aan. Buiten blijf ik achterom kijken of meer bewoners ons volgen. Ik laat het los. Zo gaat het blijkbaar.

Bij terugkomst willen er graag nog twee een wandeling met me maken. De ene spreekt continu in de derde persoon enkelvoud. Aanstekelijk enthousiast. De ander is gevoelig en als een kind zo verlegen. Wijst me op de paarden. Ik vul haar aan door de vogels te wijzen. En de oldtimer die langskomt. Zij wijst me op het vlaggetje.

Bij een oude boom staan we stil. Richt mijn wijsvinger op de wortels en zeg dat daar de kabouters wonen. Geen idee of het door mijn verhaal komt maar de verlegen vrouw ligt ineens dubbel van het lachen. De verdere tocht blijft ze herhalen hoe ze gelachen heeft bij de boom. Ze wil het dolgraag aan de begeleidster vertellen. Ze is vol ongeduld.

Na de wandeling vuurt de ander meteen krachtige zinnen op de begeleidster af. In derde persoon. Het ‘grote verhaal van de boom’ moet nog even onder de deksel blijven. Ik maak het spannend door wat met haar te smoezen. Alsof we een geheimpje hebben. Zo krijgen ze beiden hun ‘minute of fame’.

‘s Avonds krijg ik een mailtje binnen over het thema introvert versus extravert. Ik houd helemaal niet van hokjes, toch zet het mijn week in een helder licht. De extravert heeft prikkels van medemensen nodig, de introvert heeft aan zichzelf meer dan genoeg.

Het één is niet beter dan het ander.
Al vraag ik me wel af of een extravert persoon beide bewoners een podium zou hebben gegeven.