Alles zien is alles weten

Ik heb een auto en volgens de belastingdienst rij ik daarin minder dan 500 km privé. Eerlijk gezegd weet ik dat zelf eigenlijk helemaal niet zeker. Het kunnen er best meer zijn, maar ik vond het een best een mooie categorie. Hierdoor worden alle andere 12.567 km zakelijk en dat scheelt weer in de portemonnee. Volgens mij doet iedere gemiddelde ondernemer dit. De belastingdienst fop je niet, dus die besluit te controleren. Ze staan met Pasen bij de Meubelboulevard, op zondag bij de Plopsaland en de Efteling en regelmatig voor de ‘all you can eat’ chinees. Zij wéten namelijk dat als je aan het shoppen, achtbanen of aan het socializen bent, je in ieder geval niet aan het ondernemen bent. Maar is dat wel zo? Ik kan toch ook voor kantoormeubilair aan het kijken zijn, in plaats van een heidag in een pretpark zitten of een goede deal met chinezen aan het maken zijn?

Wat voor effect heeft het weten dat je de hele dag bespied kunt worden? Camera’s boven de A28, je buurman undercover als belastinginspecteur, klikdiensten en ga zo maar door. Gaan we ons dan echt beter gedragen of proberen we juist meer uit het zicht te blijven? Voorkom je met dit soort controles nu echt dat wij bij onze volgende aangifte een andere categorie gaan kiezen of massaal thuisblijven op zondag? De brave borsten onder ons misschien wel. Maar hebben we die ondertussen niet onnodig bang en paranoia gemaakt? “Kijk maar uit hoor, ze zien alles!” Je moet wel normaal doen. Nergens meer te hard, alles keurig registreren, modelburgers die zo van de lopende band aflopen. Ik kijk er niet naar uit in zo’n maatschappij te leven, ook al lijkt het de schijn te hebben van een veilig oord. Niemand doet iets fout, niemand uit de bocht. Ik zou van saaiheid tegen een boom aan rijden, denk ik.