Alles kwijt

Toen mijn buurvrouw een paar maanden geleden plotseling overleed was de buurt behoorlijk verrast. Iedereen zag het aankomen, maar alsnog is het moment altijd weer onverwachts. Met veel bloemen werd er afscheid genomen. Daar hield ze van en in Nederland doen we er alles aan om de laatste wensen van de overledene te vervullen. Een paar dagen later werd ze naar haar laatste rustplaats gebracht.

Gisteravond was op het nieuws te zien dat het in Nepal nog steeds een grote puinhoop is. Terwijl reddingswerkers mensen onder het puin vandaan willen halen, zie ik op een afstandje twee vrouwen staan. Verbijsterd, aangeslagen en ontzettend moe kijken ze naar de berg in de hoop nog een familielid te vinden. Op dit moment is er geen familie meer over. De vrouw en haar dochter staan nog als enige overeind en pakken elk sprankje hoop aan dat er is. Hoe meer minuten er verstrijken, hoe minder kans ze hebben om ooit nog iemand van de familie terug te zien. Maar ze blijven hopen. Want nu hun huis, bezittingen en familie weg is, is dat het enige wat ze nog hebben! En daar houden ze zich stevig aan vast.

Een stukje verderop ligt een man of vrouw onder het puin. Het enige wat we kunnen zien zijn wat benen die eronderuit steken. Niemand die erbij staat of probeert om de persoon eronder vandaan te halen. Waarschijnlijk is de rest van zijn of haar familie er ook niet meer.

In Nederland krijgt elke overleden persoon een gedenkwaardig afscheid. Met mooie verhalen en een traan hier een daar. In Nepal liggen deze mensen op dit moment op een grasveld met een laken over zich heen. Terwijl ze vorige week nog gelukkig waren en plezier hadden kunnen zij het nu niet meer navertellen. De mensen die het hebben overleefd hebben niks meer. Geen huis, geen eten en het allerbelangrijkste geen familie. Ik weet eigenlijk niet wat beter is. In beide gevallen heb je verloren. En geen kant die je op kunt. Had de wereld soms maar een herstel-knop!