Wokitalisme

De verjaardag vieren van iemand die ik nog nooit ontmoet heb. Het is eigenlijk maar een rare feestdag, Koningsdag. Gelukkig kan ik me hier gemakkelijk overheen zetten, want zoals de Drentse mindset luid: "Elke reed’n veur n feesie is dr iene." Afijn.

De dag wordt gespendeerd door het bekijken van kinderen die hun spaarvarken proberen te vullen, afgewisseld door een enkele volwassene die hoopt genoeg te verdienen om de rekening van de kroeg van vanavond te betalen. Op verschillende plekken staan kinderen te schitteren die van de 10 euro die ze van Opa en Oma hebben gekregen de meest lelijke schoenen, een hoelahoep of Pokémon kaarten hebben gekocht. (Het zouden ook andere kaarten kunnen zijn, ik weet niet wat de huidige variant is.) Al met al: Geluk in de meest simpele vorm.

De Nederlandse feestdag moet uiteraard afgesloten worden met een typisch Nederlands etentje: De wok. Aangekomen bij de wok van keuze hoor ik de eerst huilende kinderen al, en zie ik in de hoek van mijn zicht de eerste man al klagen bij de kassa. We nemen plaats aan onze tafel, en gaan ieder gebaseerd op culinaire voorkeur onze weg.
Achter de bar staat een meisje die de aandacht van m’n ogen meerdere malen trekt, en de smaak van het in massa geproduceerde eten iets verfijnd. Meerdere malen overweeg ik op haar af te stappen, maar mijn lichaam laat het, zoals altijd wanneer ik met een leuk meisje wil praten, weer afweten, en loopt snel door naar de grill.

Eenmaal aangekomen besluiten mijn stembanden weer te functioneren. Ik begin een gesprek met een van de koks, maar realiseer me door zijn gezichtsuitdrukkingen al snel dat het te druk is om te praten. Plots kijk ik om me heen, en verafschuw me een beetje. Een wok is een van de meest expressieve uitingen van het kapitalisme die er is. Een grote groep mensen, die veel meer eten dan ze nodig hebben, zonder er ook maar iets voor te doen. Ondertussen werkt een kleine groep mensen zich kapot om de veelvraten te voeden.

De avond valt. De tafel achter me ligt dankzij asociaal gedrag bezaait met shag. De laatste mensen verlaten het pand en laten hier en daar nog een klacht vallen over de drukte. Het is eigenlijk maar een rare bedoeling, een wokrestaurant. Maar zoals de Nederlandse mindset luid: "Van een mooi bord kun je niet eten" Afijn.