Wit blad papier

Vandaag zat ik bij tekenen de hele les te staren naar een wit blad papier.
Nu zie ik dat jullie fronsen. Jullie tikken met je vinger tegen je voorhoofd: die is gek.

Maar toch moeten jullie mijn verhaal aflezen. Want ook al heb ik het over een wit papier, het was geen betekenisloos papier. Het wit spatte van het papier af en ik durfde die schoonheid niet te doorbreken. Het zou respectloos zijn, barbaars.

Toch dacht ik na over de dingen die ik erop zou kunnen zetten. Ik zou erop kunnen schrijven; mooie krullende letters die samen een woord vormen. Woorden die samen een zin vormen en zo iets beschrijven met betekenis. Maar zouden deze woorden meer betekenen dan het witte blad papier? Of zou het felle wit dan zijn waarde verliezen?

Hoe langer ik naar het blaadje keek, hoe meer ik ging twijfelen. Ik kon het niet, ik wilde het wit niet doorbreken. Totdat mijn leraar achter me stond en met zijn lange vinger in mijn schouder prikte.
‘Zo Lydia, waarom heb jij nog niets getekend?’ zei hij en zijn vieze koffieadem drong mijn neus binnen. ‘Ik durf het niet meneer,’ zei ik kleintjes.
Ik meen het, ik heb me in mijn hele leven nog niet zo idioot gevoeld.
De leraar rechtte zijn rug en liet een bulderende lach horen. ‘Durf je het niet? Zoiets belachelijks heb ik nog nooit gehoord. Als je niet snel iets op dat papier zet stuur ik je eruit.’ Angstig keek ik naar het nog altijd lege papier. Waarom wilde ik er niets op maken? Was ik geobsedeerd door het wit? Of had ik gewoon gebrek aan inspiratie en deed ik daarom zo moeilijk? Ik kan het gevoel dat ik toen had niet zo duidelijk verwoorden.

Mijn vriendinnen hadden ondertussen mooie tekeningen gemaakt, geen wit stukje van het papier was nog zichtbaar. De één had een waterval gemaakt, de ander een paard. Maar wat wilde ik? Wat was echt de moeite waard?

Toen had ik een idee. Ik griste mijn pen van tafel en zette mijn voeten stevig op de grond. Ook al zat ik bij het vak tekenen, het kon me niks schelen. Die leraar wilde toch alles behalve die leegte? Dat kon hij krijgen ook. Met krullende letters beschreef ik op het witte blad papier het verhaal van het witte blad papier. Alleen dit voelde op dat moment juist.